Búnaðarrit - 01.10.1917, Blaðsíða 79

BÚNAÐARHIT
317
cr einn þingmaður hafi þar borið það á liann, að hann
hefði gert alt, sem liann hefði getað, til þess að halda við
fjárkláðanum í landinu, eingöngu i því skyni, að gefa sjálf-
um scr rctt í deilunni um útrýming kláðans.
Þar sem Magnús hcfir þannig ákveðið það með sér, að
vilja alls ekki liafa nein sóttvarnarafskifti af væntanlegum
innfiutningi sauðfjár, verða það því þeir dýralæknarnir
vestra og nyrðra, sem taka yrðu að sér það starf.
Hvanneyringar gera þá tillögu um innfiutninginn, að
lionum yrði liagað svo, að samið yrði við búendur í ein-
hverri eyju eða einhverjum eyjum, þar sem fé aldrei þarf
að koma á land, um að hirða erlenda féð, eftir að það
kemur til landsins, undir eftirliti dýralæknis, eins lengi og
liann telur þurfa til þess, að vissa fáist fyrir, að féð sé
hraust og ekki haldið neinum nýjum sjúkdómi.
Samskonar tillaga liefir og komið frarn i bréfi frá dýra-
læknaráðinu í Kaupmannahöfn til Jóns Porbergssonar (sjá
prentuð búnaðarþingsskjöl nú, hls. 32—33).
Dýralæknaráðið segir, að aðalhætlan við innfiutning sé
lifrarflyðruveikin. Um aðra sjúkdóma mundi nægja að féð
væri skoðað af dýralækni, áður en það færi á skipsfjöl, og
svo aftur, er það kæmi liingað lil landsins, og að það væri
siðan haft einn mánuð undir eftirliti á afskektum stað. En
sakir lifrarflyðruveikinnar leggur dýralæknaráðið til, að er-
lenda (éð yrði látið í eyju eða tanga, og látið vera þar í
2 ár, áður en það yrði flutt um landið hvert sem vildi.
Út af þessum upplýsingum viljum vér taka það fram, að
vér teljum heppilegt, að dýralæknarnir tækju það jafnframt
til athugunar, livort ekki mætti ílýta tilraununum með því
að hafa innfiulla féð í húsi, þar sem trygt væri að engir
sniglar væru eða möguleikar lil þess, að flyðruegg, sem kynnu
að vera í áburðinum, gætu borist út fyrir liúsið, en taðið
ætti að brenna í sjálfu fjárliúsinu. Hugsar nefndin sér þvi,
að inníluttu ærnar bæru í húsinu, og lömbin ætti svo að
mega taka frá þeim G—8 vikna gömul, án þess að hælta af
lifrarllyðrusýking þyrfti að stafa frá þeim.
Pessa er liér að eins getið til atliugunar, en að öðru leyti
eru það að sjálfsögðu sjálfir dýraiæknarnir, er segja verða
til um það, hvcrsu sóttvörnunum yrði tryggilegast og hagan-
lcgast fyrir komið.