Búnaðarrit - 01.01.1920, Qupperneq 102

Ö6
BtíNAÐAREÍT
þessu máli. Hins vegar Ijet jeg í ijósi, að fáanleg mundi
100 króna uppbót fyrir hvert af þessum 160 hrossum,
sem vottorðið fjallaði um, og bauðst jeg til að senda
símskeyti heim um það atriði. Ekki vildi þó maðurinn
ganga að þessu boði, en lofaði að ieggja það fyrir kaup-
endurna. Ákváðum við síðan að hittast enn þá einu sinni,
til þess að freista, hvort samkomulag gæti ekki orðið.
Jeg vil játa, að mjer var illa við þetta vottorð, sem
kaupendurnir höfðu lagt fram. Að vísu var jeg ekki í
neinum vafa um, að við höfðum nákvæmlega fullnægt
ákvæðum samningsins í öllum greinum, en jeg óttaðist
þó, að vottorðið kynni að geta orðið okkur að óliði, ef
dómstólar ættu að fjalla um málið. Svo var og á hitt
að líta, að mikil töf og umstang hefði hlotist af, ef til
málaferia hefði komið, því að þó að við hefðum unnið
málið að lokum, þá hefðum við orðið að selja þessa tvo
farma þar á staðnum, en vonlaust var um að fá hærra
tilboð í þá, en þeir höfðu gert Westergaard og Brödr.
Zöllner. Hefðum við þá orðið að selja hestinn fyrir
200—260 krónum lægra verð, en ákveðið var í samn-
ingnum, og mundi þá allur verðmunurinn, með áfölln-
um kostnaði, aldrei hafa numið minnu en 250,000
krónum. Auðvitað hefðum við orðið að lögsækja kaup-
endurna, til greiðslu allrar þeirrar upphæðar, en vel gat
dregist eitt ár, eða jafnvel talsvert lengur, að lokadómur
yrði kveðinn upp í málinu, og hefði þá allan þann tíma
verið ókleift, að gera upp reikninga hestaverslunarinnar.
Af báðum þessum ástæðum, taldi jeg betur ráðið, að
reyna að ná samkomulagi við kaupendur, ef þeir væru
tilleiðanlegir tii að þiggja skaðabætur, sem okkur væru
ekki verulega tilfinnanlegar. Jeg hafði jafnan símað heim
jafnóðum, hvað til tíðinda bæri í málinu, svo að bæði
stjórninni og útflutningsnefndinni var fullkunnugt um
alla máiavexti. Nú símaði jeg heim, að jeg gerði mjer
von um, að geta sættst, með því móti, að greiða mest
50,000 kr. í skaðabætur. Fór jeg fram á, að mjer yrði