Búnaðarrit - 01.01.1923, Blaðsíða 15
BÚNAÐARRIT
VII
gengiÖ greiðlega; en engu sló hann þó af í þeirri sjálf-
sögðu kröfu, að allrar vandvirkni væri gætt.
Jeg tel mjer það lán, að hafa kynst sjera Guðmundi
og umgengist hann svo lengi. Jeg man eftir honum,
þegar hann var prestur á Hrafnagili, man þegar hann
kom að húsvitja, og man eftir honum í kirkjunni, hvað
hann bar fljótt fram á stólnum. Menn urðu að hafa sig
alla við, til að fylgjast með. Ræður hans þóttu ágætar,
en mjer hefir líklega á þeim árum þótt mikið varið í
það, hve öll messugerðin gekk fljótt, og þegar út var
komið var presturinn brosandi, skjótur í hreyfingum, og
spjallaði um alla heima og geima á svipstundu. — Jeg
kyntist honum aftur þegar hann var á Akureyri, og svo
síðast þessi 10 ár, sem við unnum saman hjer í
Reykjavik. Jeg áleit að hann hefði átt að vera lengur
formaður Búnaðarfjelagsins, en hann áleit rjettast. að
segja starfinu lausu þá. Heilsan var farin að bila með
köflum, og hann gat ekki hugsað til, að vera í þessari
stöðu í vegi fyrir öðrum, sem ef til vill væri færari en
hann um að inna starfið af hendi. Hann vildi ekki
bíða eftir því, að hægt væri að segja, að nú væri hann
orðinn of gamall, heldur draga sig í hlje í tíma. —
Það viðurkendu allir, að hann hefði leyst sitt starf af
hendi sem sannur heiðursmaður, mikilhæfur, áhuga-
samur og gætinn, ef til vill, að áliti sumra, ekki nógu
útbrotasamur. En hafi svo verið, þá átti hann ekki einn
sökina, hún yrði að einhverju leyti að koma á bak
meðsljórnendum og ráðunaut.um; en samvinnan var hin
besta. Það mun hafa verið álit ailra samverkamann-
anna, að sá sem hjelt um stjórnvölinn, stýrði fleyinu