Búnaðarrit - 01.01.1923, Blaðsíða 75
BÚNAÐARRIT
59
kveðin upp sú stefna, sem hlýtur að ráða miklu um
framtíð búnaðarins.
En þó nefndin sjái þetta, þá er hún af reynslu undan-
farinna ára orðin hygnari en þeir hugsjónamennirnir
framsýnu, er fyrr voru uppi, hún býst ekki við að menn
„taki skorpu í að bæta jörðina", og þegar hún ætlaði
að taka til lög, er örfuðu menn til að „nema Iand“,
komust þeir að þeirri niðurstöðu, að slík lagasetning
tekur til svo margs á ýmsum sviðum, að ekkert varð
úr. Yersti agnúinn í þeirra augum var þó sá, að „þetta
ræktunar-landnám er svo skamt komið í verkinu, að
vísast er enn hæpið að setja lög um það“.
En þeirra framkvæmda og framfara, sem til þurfti,
áttu þeir von á innan skamms — euda augljóst af því,
sem þegar er sagt um skoðun nefndarformannsins, að
nauðsynin á framkvæmdum í þessu efni, var þeim ijós.
Við emm frnmbýlingar. — Með fleiri dæmum
mætti sýna, hvernig hugsunin um ræktun landsins hefir
lifað með þjóðinni nú um langt skeið, og smátt og
smátt fengið fastara form.
Björn Halldórsson er kröfuharðastur, fljótt á litið, þar
sem hann vill láta menn hætta öllum útheysskap, þegar
komið er yfir frumbýlingsárin. Snöggleg uppgjöf alls engja-
heyskapar kemur vitanlega aldrei til greina, enda er
ekki hætt við, að svo fari í framkvæmdinni, þar eð
reynslan sýnir, að menn halda einmitt of fast við rýrar
útslægjur.
En þegar litið er á, hvernig búnaður er alment rek-
inn, og hvernig hann með fjárafla og fólksfjölguu getur
orðið bjer, þá er það í raun og veru einskonar frum-
býlings búskapur, sem byggist að eins miklu leyti á
óræktuðu eins og ræktaðu landi — eða því sem næst.
Og við megum þakka fyrir, að engin okkar, sum hver,
al-óræktuð af manna höndum, eru svo góð, að þau
verða okkur verulegur styrkur við ræktunina.