Búnaðarrit - 01.01.1923, Blaðsíða 99
BÚNAÐARRIT
83
um árum orðiö gott tún, án þess að í það sje sáð.
Eigi að siður getur vetið rjettmætt, að bæta og flýta
fyrir gróðrinum með þvi, að sá í landið korni eða gras-
ftæi, eða hvorutveggju. Sáningin vetður þó ekki nema
til styrktar. Hinn nýi gróður sprettur aðallega af rótum
þess gróðurs, sem var á landinu þegar það var brotið.
Landið grær upp.
3. Með því að btjóta, sljetta og sá í land, sem ekki
er þeim gróðri búið, að tiltækilegt sje að gera það að
túni, án þess að sá í það grasfiæi, en sem þó er ræktan-
legt, svo sem lyngmóa, flagmóa, grámóa, holt, þurkaða
flóa og fúamýrar o. s. frv.
Vjer sjáum því, að lönd þau, sem liggur fyrir að
rækta með aflvjelum, falla i tvo flokka, efur því hvort
ræktun þeirra vetður að byggjast á sáðrækt eingöngu,
eða hæat er að treysta rótgiæðslunni að öllu eða mestu
leyti. Það er mikilsvert að menn geri sjer glöggva grein
fyrir, hvað á við á hvetjum stað, og ætlist ekki til þess,
sem er óeðlilegt og litt mögulegt.
Meðan engin grasfiærækt er stunduð hjer á landi,
enda óreynt hvort vjer getum ræktað viðunanlega gott
fræ, eigum vjer altaf nokkuð á hættu um gæði og upp-
runa þess grasftæs, sem vjer kaupum. Hættunnar gætir
að sönnu eigi mikið, meðan vjer notum að eins sárlitið
af fiæi, en hún gerir óefað vart við sig, ef að frænotk-
unin og kaupin margfaldast. Meðan svo er ástatt er rót-
græðslan rjettmæt, þar sem henni verður við komið,
hvað sem siðar kann að verða. Þess ber og að gæta,
að öll jötð, sem er þeim gtóðri búin, að rótgræftsla
vetði viðhöfð við jæktunina, er að jafnaði f'jórri og betri
heldur en sú jö* ö, sem ekki verður íæktuð á þenna hatt.
Túngrasagróðurinn er bein afleiðing jarðgæðanna.