Búnaðarrit - 01.01.1923, Blaðsíða 130
114
BÚNAÐARRIT
úr ríkissjóöi, er nemi alfc að einum þriðja kostnaðar við
verkið. Ef ágreiningur rís um kostnað af slíku verki,
sker Búnaðarfjelag íslands úr, hvað teljast skuli hæfi-
legur kostnaður, að fengnum skýrslum trúnaðarmanns
síns á þeim stað.
8. gr.
Nú sljettar maður tún sitt eða eykur eða ræsir fram
land til túngræðslu, og má þá veita honum styrk úr
ríkissjóði, er nemi alt að kostnaðar, ef sannað er
fyrir Búnaðarfjelagi íslands, að hann fullnægi skilyiðum
þeim, er segir í 9. og 11. gr.
9. gr.
Styrkur greiðist ekki fyr en verkinu er lokið að fullu,
og landssvæðið komíð í sæmilega rækt. Þegar land er
ræst fram til túngræðslu er þó nægilegt, að hið fram-
ræsta land, með sæmilegri vinslu og áburði, geti orðið
að túni.
Um sönnun fyrir að skilyrðum þessarar greinar sje
fullnægt, fer eftir reglugerð, sem sett er, eins og segir
í 7. gr.
10. gr.
Enginn fær styrk þann, sem segir í 8. gr., á fyrstu
10 dagsverkin, sem hann vinnur á ári hverju, fyiir
hvern verkfæran mann, er hann hefir á heimili sínu,
til vinnu vislarár hvert. Nú lætur maður, sem hefir jörð
eða jarðarpart eða landssvæði til afnota, niður falla
eitt ár eða fleiri, talið frá 14. maí 1923, túnræktar-
iðju þá, sem ræðir um í 8. gr., eða hann vinnur minua
að þessum störfum, en segir í fyrsta málslið þessarar
greinar, og fær hann þá eigi neinn styrk, nema fyrir
það, sem umfram er 10 dagsverk á ári, fyrir hvern
verkfæran mann, margfaldað með áratölu þeirri, sem
ekkert var unnið að þessu starfi eða minna en hjer segir.