Nýja stúdentablaðið - 13.05.1933, Blaðsíða 3

1933
NtJASTÚDENTABLAÐIÐ
3
siðlejTsið til að skáka í því pólitíska hróksvaldi. Þar virð-
ist þvert á móti vera aí' nógu að taka.
Nú vildi svo til, að kosin liafði verið nefnd stúdenta,
P til þess að endurskoða stúdentaráðslögin, og lagði þessi
nefnd tillögur sínar fyrir almennan stúdentafund, sem
haldinn var tillagnanna vegna 2. mai síðastliðinn. Á þess-
um fundi notuðum við, róttækir stúdentar, sem alls ckki
vildum lilíta setu gerræðisklikunnar i stúdentaráðinu,
tækifærið, til þess að bera fram tiltögu um vantraust á
þetta núverandi stúdentaráð, sem svo kallar sig, ef þannig
mætti takast að fá því til vegar komið, að löglegt stú-
dentaráð starfaði hér í háskólanum. Þcssi vantrauststil-
laga okkar var felld með 41 : 33 atkvæðum, og þar með
var því slegið föstu, að meiri liluti háskólastúdenta stóð
á bak við gerræðið, sem klíkan í stúdentaráðinu hafði
beitt í þessum málum.
Því var slegið föstu, að stúdentaráðið mætti virða að
vettugi helzta lýðræðisákvæði stúdentaráðslaganna, sem
skuldbindur ráðið til að fara eflir fvrirmæliun almenns
stúdentafundar um öll þau málefni, sem auglýst liafa
verið í fundarboði.
Því var slegið föstu, að stúdentaráðið mætti hunza lög-
mætar fundarkröfur og gæti þannig útilokað stúdenta
jafnvel frá því að koma fram ábvrgð á liendur ráðinu
fyrir gerðir Jiess.
Því var slegið föstu, að stúdentaráð, sem hafði auk þéss
beitt margvíslegu öðru gerræði, og enda beinlínis sat af
gerræði einu saman, mætti sitja áfram óáreitt, án ])ess
að stúdentar sæju ástæðu til að koma fram ábyrgð á hend-
ur slíkri gerræðisklíku.
Þvi var þannig slegið föstu sem almennri niðurstöðu
af þessum deilum, að meiri hluti háskólastúdenta liti svo
á, að stúdentum væri ekki skylt og sjálfsagt að gæta alls
akademisks velsæmis i átökunum sín á milli, og jafnvel
ekki einu sinni skvll og sjálfsagt að fylgja þeim frum-
stæðu reglum, að aldrei væri gengið á grundvallarákvæði
þeirra laga, sem stúdentar sjálfir liafa sett sér, án ])ess að
ábyrgð væri haldið fram á liendur þeim, sem slíkt gerðu,
og stæðu stúdentar ávallt saman um það, af almennum
akademiskum ástæðum, að knýja fram leiðréttingu á
slíku gerræði, með viðeigandi ofanigjöf.
Þvi var þannig slcgið föstu sem almennri niðurstöðu
af þessum deilum, að mciri hluti háskólastúdenta liti svo
á, að því færi svo alls fjarri, að krefjast bæri akademisks
málstaðar af stúdentum, að þvert á móti væri jafnvel sið-
leysi hins órökstuddasta gerræðis ekki fordæmanlegt, og
þannig óbeinlínis gefið í skyn, að meiri lduti stiidenta
teldi slíkt siðleysi að minnsta kosti levfilegt, ef ekki bein-
línis æsldlegt í átökum okkar háskólastúdenta.
f Hugsunarhátturinn, sem meiri liluti stúdenta liér i há-
skólanum þannig liefir lýst á hönd sér, á vafalaust fyrst
og fremst skýringu sína í því þjóðfélagsfyrirbrigði nú-
tímans, sem kalla mætti kommúnistahræðsluna. Á þess-
um fullþroskaárum þingræðisins er tillitið til rökseind-
anna ekki meira en svo, að jafnvel lieilir stjórnmálaflokk-
ar virðast geta byggt alla tilveru sína á einu saman kjör-
orðinu: Niður með kommúnismann!
Með það fvrir augum að slá niður kommúnistana í Iiá-
skólanum, eins og þetta einmitt hefir verið orðað, liéfir
meiri hluti liáskólastúdénta lýst á hönd sér slikuin hugs-
unarhætti, sem varla getur talizt neinni háskólastofnun
sæmilegt að hýsa.
Þykir mér rétt að taka það fram, að þetta eru fyrst
og fremst sjálfstæðismennirnir í lióp okkar háskólastú-
denta, svo að það komi fram, hvílika samvizkuraun þeir
hafa orðið að þola l'yrir þennan tilgang, þar sem þeir
vegna lians liafa daufheyrzt við öllum áminningum guð-
spjallanna um að standa stöðugir á grundvelli lýðræðis-
ins, i löghlýðni og öðrum lýðræðisdyggðum.
Ennfremur þvkir mér rétl að taka fram, að því fór þó
alls fjarri, að það væru aðeins kommúnistarnir i liáskól-
anum, sem urðu til þess að taka upp málstað lýðræðis-
ins, þegar stúdentaráðið hafði traðkað lýðræðinu af slíku
gerræði og það gerði með þvi að „complettera" sig sjálft
og kjósa sjálft varamanninn í stað liins reglulega odda-
manns ráðsins, sem forfallazt hafði frá störfum. Þetta
gerræði stúdentaráðsins kallaði fram ti! mótmæla öll liin
róttæku öfl i háskólanum, og þau átök, sem um þetta mál
hafa orðið, hafa á margan liátt fest þá samvinnu, og enda
gefið lienni það skipulag, sem vafalaust skapar þessari
samvinnu framtiðargrundvöll.
Nauðsynin á samstarfi allra hinna róttæku afla þjóðfé-
lagsins hefir og aldrei verið eins brýn og einmitt nú, á
livaða sviði sem er.
Niðurstaðan i þessum deilum liefir orðið i samrænii við
þá staðreynd, að meiri hluti liáskólastúdenta liugsar nú
og tekur sínar ákvarðanir út frá þeirri forsendu einni
saman, að vera á móti hverju og einu, sem keniur frá
okkur þessum stúdentum, er liöfum fylkt okkur um hinn
róttæka málstað, án þess þó að slík forsenda byggist að
nokkru leyti á afstöðu gagnvart þvi málefni, sem fyrir
liggur i liverju einstöku tilfelli. Slíkur málflutningur á
áreiðanlega ekki upptök sín í akademiskri hugsun, og
þólt slíkur málflutningur eigi sér vafalaust fyrst og
fremst þá þjóðfélagslegu skýringu, sem ég áðan drap á,
liefir liann þó jafnframt sína skýringu i persónulegu
máttleysi þessara stúdenta, sem liafa sjálfsvirðingu sina
svo mjög í hættu.
Út frá liinu persónulega máttleysi skýrist einnig flótti
þessara stúdenta frá háskólalífinu. Þeir sjá aldrei ástæðu
til að skýra frá lífsskoðunum og ])jóðfélagslegum við-
horfum sínum, en forðast þvert á móti alla fundi, þar
sém reynt gæti á þá sjálfa og lifsskoðanirnar, sem lialda
þeim uppi á flóttanum.
Ldrus H. Blöndal.
r