Nýja stúdentablaðið - 23.02.1935, Qupperneq 8

8
IYÝJA STÚDEMTAISLAtílÐ
var eiginlega um að vera? Hvað vildu ■ þau honum?
Hann steig á stigsveifina og liægði ferðina. Maðurinn
var nú kominn að götubrúninni.
»Halló! — Halló!«
»Góðan daginn«, sagði Franz, >hvað cr að frétta?«
Ókunni maðurinn kastaði hrífunni sinni í grasið og
ýtti stráhattsgarminum aftur á hnakkann.
»0, það er nú svo sem ekki mikið. — En hvert skal
halda?«
Undarlegum vandræðasvip brá yfir störfreknótt and-
lit hans. Grá augun rannsökuðn Franz frá hvirfli til
ilja og námu staðar við hakpokann. Hvern fjandann vill
hann vera að tefja mig, hugsaði Franz gramur, en liátt
sagði liann: »Til Sanzdorf«.
»Hefirðu þá eitthvað að gera þar?«
»Já, atvinnubótavinnu við gróðursetningu». Hann sneri
vinstri stigsveifinni og bjóst til brottferðar. Sá frekn-
ótti tvísteig fyrir framan hann. Augun hvörfluðu enn
að bakpokanum.
Eitthvað er manninnum niðri fyrir, hugsaði Franz.
»Er hann þungur þessi«?, spurði hinn hikandi.
«Nei, sei, sei, nei, í honum er hara matarhiti og
stormtreyja«. Þá hrosti hinn.
»Það er hara þú tefjist ekki í dag«, sagði hann og
benti fram fyrir sig. »Göturnar í Kubitz eru nefnilega
lokaðar — Það er SA-eftirlit«.
Þeir hlógu háðir, og sá hlátur hraut til grúnna þann
misskilning, sem verið hafði með þeim. Þegar Franz
vatt sér á hjólið, sagði freknótti maðurinn: »Við erum
vinnumenn lrá Kubitz«, og hann drap tittlinga framan í
Franz. »Við erum gamlir félagar«.
— A hinu rudda svæði með skógarjaðrinum gat að
líta bogin bök í löngum röðum. Það voru menn, sem
unnu liér í atvinnubótavinnu. Þeir fengu fimmtíu og
fimm aura um tímann.
Sólskinið var hrennandi heitt. Þrjátíu sentimetra djúp
hola, — græðlingur í hana — aftur þrjátíu sentimetrar
— og græðlingur.
Allt í einu kom moldarköggull íljúgandi og hæfði
Franz í hendina. Hann leit við. Ó, já, það var Emil,
sem vann þar nálægt.
»Nú er allt reiðubúið. Fyrsta tilraunin í kvöld, klukk-
an 11 12», kallaði hann lágt.
Franz kinkaði kolli Ijómandi af gleði. »Já, en hinir?«
Emil gerði bendingu. Að haki þeim kom eftirlitsmað-
ur í ferlegum rosabullum. Hann var í riddarastormsveit-
inni í Kubitz. Þegar hann var kominn framhjá, sagði
Emil: »Segðu Karli þetta, Albert veit það. Vertu var-
kár, komdu ekki á hjóli — og vertu stundvís. Er ekki
allt í lagi?«
»Jú«.
Þegar Franz gekk heiman að um kvöldið,
skein tunglið í fyllingu yfir skóginum. Franz gekk yfir
akrana. Það var að vísu lengri leið, en öruggari. Hlýjar
kyljur kvöldgolunnar léku um andlit honum og báru
óminn af fjarlægum söng að eyrum lians. Það voru
kvennaraddir, sennilega griðkonur úr þorpinu. Innan
úr skóginum harst. ömurlegt ugluvæl. Slæður húmsins
vöfðust um akrana.
Franz hafði bráðum verið klukkustund á leiðinni.
Bara ég komi nú nógu snemma, liugsaði liann. Loks sást
þorpið. í gistihúsinu skein dauft lampaljós, kliður af
samtali heyrðist út um opna gluggana. Bakdyramegin
átti liann víst að fara. Hann gekk meðfram löngum
skurði og klofaði yfir limgerði og gaddavír og heygði
síðan til hægri.
Skuggaleg persóna kemur utan úr húminu. »Franz«,
hvíslar einhver órólega.
»Já« — Það var Emil.
»Yið vorum næstum farnir að halda, að þú ætlaðir
ekki að koma«.
— Yfir lítið og lágt herbergi kastar olíulampi guggnu
og gulu ljósi. Þar bíða hinir. A horðinu steudur svart-
ur, gljáandi hlutur. Það er útvarpsviðtæki, viðtækið
þeirra. — Mánuðum saman hafa þeir aurað saman
fyrir því. Emil, sem fyrir ári síðan var vélfræðingur í
borginni, hefir staðið í ströngu við að koma því saman.
Og í kvöld er þó svona langt komið. — í kvöld!
Viðtækið starir á þá sínu eina auga, sem í eru rituð
stöðvarnöfn og bylgjulengdir.
»Einn okkar gætir dyranna«, segir Emil, »við verð-
um að skiptast á, á tíu mínútna fresti«. Hann lítur á
klukkuna. »Bráðum kemur það«.
Það er dauðaþögn í herberginu. Emil tekur að snúa
húnunum. Allra augu inæna á viðtækið.
Lágur hvinur heyrist, — skrækir, kvenrödd bregð-
ur fyrir — svo er aftur hljótt um stund. Svo eylcst
hvinurinn, öðru hvoru smellur og skellur — og svo —
og svo. — Þeir þyrpast nær. Frá gjallarhorninu dynur
hljóðfærasláttur. »Internationale«.
Franz sprettur á fætur. Hann sýpur hveljur af geðs-
hræringu, eitthvað salt rennur niður í munnvik hans.
Þessi söngur! Söngurinn þeirra — þeirra allra. —
Hann barst til þeirra yfir fjöll og dali, yfir sléttur og
skóga, um fimmtán þúsund kílómetra leið, liingað í
lágreist hús í þýzku þorpi.
Franz hafði sungið hann oft — oft áður, á fundum og
í kröfugöngum, en á þessari stund er sem hann endur-
1‘æðist í huga lians. Hann tautar erindið fyrir munni
sér, varir hans titra í hljóðfalli söngsins. Þessi orð:
Hversu efnisrík voru þau í þessu lævi blandna lofti, í
nauðum og dauða. Emil hefir gengið út og sótt Karl.
Þeir standa orðlausir andspænis hvor öðrum. Augu
þeirra stara. Þ«úr lirýsta hvor annars hönd, þessir út-
lagar úr borginni, báðir sveitaverkamenn.
Frá gjallarhorninu hljóma orð hinna fjarlægu íélaga,
sem eldheit loforð, sem hvetjandi heit: »Öreigar allra
landa, sameinist!«