Nýja stúdentablaðið - 01.10.1943, Blaðsíða 1
it rrmA
8. árg.
okt.—nóv. 1943
SIUDENTABIáÐIÐ
GEFIÐ ÚT A F „FÉLAGI RÓTTÆKRA STÚDENT A“
ANDRÉS BJÖRNSSON cand. mag.:
H A US T
Hvert er horfinn vindur,
sem vakti í dag
og velti öldu af sundi,
sem feykti burtu ryki
og fallin laufin tók
i fang og þungan stundi?
Til heiða er hann horfinn,
f)ví hágnýpur á
er héluklœðum vafið,
og mfúkur gamburmosi
og mógult sinustrá
i mjöllinni grafið.
En lengra mun hann cetla
með arnsúg i vœng
um ómœlisgeima
og hljóða kveðju flytja,
er hann flýgur i kvöld
yfir fjallinu heima.
AGNARR ÞÓRÐARSON stud. mag.
í GERVI LAMBSINS
Grein þessi er skrifuð í Lundúnum á öndverðu hausti 1942.
Það var molluhiti í Lundúnaborg þennan dag. Gult sól-
skin haustsins skein á silfurgljáandi flugvarnabelgina, og fán-
ar bandamanna bærðust í blæþrotum á einu stærsta hóteli
heimsborgarinnar.
Hás hróp blaðasölumannanna, um árangurslaus áhlaup
þýzkra skriðdrekasveita við Stalíngrad, drukknuðu í götu-
skarkalanum og mannfjöldinn á götunni var eins og iðandi
mauraþúfa.
Eg var að bíða eftir strætisvagni og stóð óþolinmóður aft-
arlega í halarófunni og átti fullt í fangi með að stilla mig,
vegna hitans, en reynslan hafði kennt mér, að hvergi væri
eins gersamlega tilgangslaust að vera óþolinmóður og hér í
Bretlandi. Þó gat ég ekki varizt brosi, er önnur stúlkan, sem
stóð fyrir framan mig, sagði við hina á áberandi Lundúna-
mállýzku: ,,Veiztu, að Ameríkanarnir eru komnir hingað
til að hjálpa heimavarnarliðinu", um leið gekk berleggjuð
hispursmær framhjá með Bandaríkjahermanni. Ósjálfrátt
gaut ég augunum til mannsins, sem stóð við hliðina á mér,
til þess að forvitnast um, hvernig þessar óvæntu upplýsingar
hefðu orkað á hann, en hann virtist of niðursokkinn í að lesa
blað til að hafa gefið því nokkurn gaum.
Þetta afskiptaleysi hans eða fjarhygli, sem annars er mjög
áberandi hjá mörgum Bretum, varð til þess, að ég fór að gefa
honum nánari gætur. Maðurinn var vel búinn, miðaldra, á
gljáfægðum skóm og hefði vel getað verið sæmilega efnaður
kaupmaður neðan úr city eða yfirþjónn á meðalstóru hóteli.
En rétt í þessu nálgaðist okkur tötralegur fiðluleikari, sem
lék á hljóðfæri sitt með áköfum hávaða og skerandi tónum.
Flest fólkið, sem beið þarna lét sig það engu skipta, en
prúðbúni maðurinn við hliðina á mér tók upp pening og lét
hann falla ofan í poka fiðluleikarans með hinni sömu rósemd
og fjarhygli.
Sjálfur velti ég volgum koparpeningi nokkrar sekúndpr
LAMDS.BÖ!íASAf M