Hlín - 01.01.1922, Blaðsíða 60

58
Hlln
— Oft var fjðrugt við heyskapinn og þó mikið kapp. —
í Látrum var sá siður, að allir slógu þegar rigning var
og aliir rökuðu, þegar upp stytti, og gáfu stúlkur ekki
mikið eftir meðalkarlmanni við slátt. Vinnan gekk fljótar
og heyið þornaði fyr, en ekki var sá siður almennur.
Pegar lengi hafði rignt, var rösklega gengið að verki,
allir rökuðu og þurkuðu, siðan var bundið og flutt heim,
margir skipsfarmar á dag, karlmenn bundu einir, en
stúlkur tvær saman, síðan var sætið látið í stóra bunka,
svo gengu allir í að bera á skip. — Ekki þótti sú stúlka
kauptæk, sem ekki axlaði hverja sátu jafnt og karlmenn,
og ef mikið lá á, báru piltar tvo bagga í einu, fanst mjer
þá straumar og sjávarföll á Breiðafirði sífelt hrópa:
»Flýttu þjer, flýttu þjer!«
í ágústmánuði urðu allir að leggja niður orf og hrífur,
þá byrjaði kofnafarið, og er það bæði erfitt og sóðalegt
verk. — Lundinn er óþreytandi að afla ungum sínum
fæðu. Eitt hið merkilegasta, sem jeg hefi sjeð, er starf
lundans. Þessi litli fugl grefur sundur jörðina, grýtta
bala og hvað sem fyrir er, til að fá skýli að verpa í, og
fæðunnar aflar hann úr sjónum, flýgur langar leiðar til
að ná í sílin, sem er aðalfæða hans. Pað er undraverð
sjón að sjá lunda með »seil«, sem svo er kallað. Veiði-
tækin eru ekki annað en goggurinn, en svo haganlega
er hann tilbúin, að lundinn getur raðað sílum í hann á
þann hátt, að ætíð hangir sporðurinn niður, en hausinn
veit inn í munninn. Ekki man jeg glögt, hve mörgum
sílum fuglinn getur raðað þannig í gogginn, sjálfsagt
5 hvoru megin. En hörð var stundum aðkoman,
þegar lundjnn kom með björgina, þá voru mennirnir
búnir að ræna hreiðrið, og flýði þá fuglinn langt burt.
Ekki var mjúkleg aðferðin við kofnatekjuna, svo langt
gróf lundinn sig inn í jörðina, að engín mannshandleggur
náði til hreiðranna, og var því hafður járnkrókur til að
ná í ungana og þeir dregnir út veinandi, og hálf-