Hlín - 01.01.1922, Blaðsíða 64

62
tílin
var borið í hauga, og þeir geymdir í 1—2 ár, borið síð-
an í kartöflugarða og reyndist einhver besti áburður.
Garðrækt var mikil í Eyjunum, og var það mikið verk
að stinga þá upp og hirða, kvenfólk vann alt að því.
Svo tók við dúnhreinsun, sem var bæði seinleg og
erfið. Fyrst er dúnninn þurkaður og hristur. Pað besta
kaldhreinsað á grind, þessar dúngrindur eru með spent-
um snærisstrengjum. Pegar kaldhreinsað var, hafði mað-
ur spítu til að krafsa með (hræl), en það lakasta var hit-
að í potti, og svo krafsað með berum höndum. Margar
stúlkur rifu skinnið af höndunum, en áfram urðu þær
að halda, þó þær væru með dreirblöðrur og sár á hönd-
um. Oftast var dúnninn hreinsaður í fjósi eða heyhlöðu,
og var þar fremur óvistlegt, fult af reyk og alskonar
óþverra úr dúninum. Pað þótti meðal kvenmannsverk að
hreinsa 3 pd. á dag.
Ekki var veturinn mikill hvíldartími fyrir breiðfirska
kvenfólkið. Pá byrjaði húsmóðirin á tóskapnum með
sínu mikla kappi. Jafnt vetur og sumar var farið á fætur
kl. 6 á morgnana, og að vetrinum ekki hætt fyr en kl.
12 á kveldin. Sumstaðar þurftu stúlkur að gegna útiverk-
um, vera í fjósi o. þ. h. — F*á var mann ekki farið að
dreyma um, að unt væri að leiða vatnið inn í húsin. Nei,
maður varð að sækja vatnið í brunna, sem stóðu opnir
sumar og vetur, mjög óvíða voru brunnhús. í fyrstu
frostum lagði náttúrlega ís á þessa brunna, svo var
höggvin vök, en hún fraus líka, þótt brunnurinn væri
byrgður, svo daglega þurfti að taka klakahögg til að ná í
vatnið, og bera það svo sumstaðar langar leiðar fyrir
svona 8 — 10 stórgripi. Erfitt var það, en engum leiðst
að kvarta. F*að var orðtak Þórarins í Látrum, ef maður
dirfðist að hreyfa mótbáru við eitthvert verk: »Pú verð-
ur aldrei manneskja, ef þú kveinkar þjer við að gera
þetta.c Mjer fanst það óumræðilega hart, en jeg held
að hann hafi haft rjett fyrir sjer. F*að skapast ekki veru-