Hlín - 01.01.1922, Blaðsíða 66

64
titin
að jeg heyrði taíað um dans og hljóðfæraslátt. Harmonika
var fyrsta hljóðfærið sem jeg heyrði til, svo orgel. Lengi
vel var það að eins til í Flatey hjá frú Sigríði Jónsen.
En hvað við hlökkuðum til að fara í kaupstaðinn, því
ókeypis og óspart fengum við að njóta þeirrar ánægju
að heyra til þessa nýja hljóðfæris hjá þeirri góðu konu
og börnum hennar, ef að eins viðstaðan Ieyfði. —
Þessir görhlu Eyjabændur voru ákaflega fastheldnir,
þótt þeir yngri vildu breyta eitthvað til, þá var ekki við
það komandi. Það mátti heita, að alt hjeldist óbreytt frá
alda öðli, þangað til að strandferðaskipin hófu göngu
sína, með þeim bárust fljótlega nýir straumar, sem breyttu
hugsunarhætti og ýmsum lifnaðarháttum.
Fjelagsskapur var lítt þektur, hver bjó að sínu og hver
einn varði vel ríki sitt. — Ef einhver virðir þetta lestrar, þá
bið jeg afsökunar á, að jeg liefi enga skýrslu yfir þessa
frásögu, man því ekki hvaða ár það var, sem Eggert
Gunnarsson, bróðir Tryggva, ferðaðist um og hvatti
menn til fjelagsskapar, hugmyndin að stofna pöntunar-
fjelag. Hann kom í Látur og sat lengi á tali við Pórar-
inn gamla. Ekki vissi jeg hvað þeim fór á milli, en jeg
heyrði Pórarinn segja, þegar Eggert var farinn, að hann
færi ekki að hlaupa eftir svona vindbólu, hún mundi
hjaðná fljótt aftur. ^Það vérður gaman að sjá gagnið af
þessum fjelagsskap, ef hann kemst á«, sagði hann. Samt
varð það úr, að margir Eyjabændur og nokkrir handiðna-
menn gengu í þetta fjelag. — Líklega hefir það verið af
ókunnugleik á svona fjelagsskap, að útlendur maður var
fengin fyrir pöntunarstjóra. Margir lögðu fram aleigu
sína, það er að segja, það sem þeir áttu í peningum, en
þessi maður var lítt þektur og reyndist þannig, að hann
fór með peninganna, en kom ekki aftur. Svo gamli F’ór-
arinn þóttist sannspár. - En fjelagsandinn var vakinn
og dó ekki út, því skömmu seinna reis fjelagið upp
aftur, mest fyrir forgöngu Hafliða í Svefneyjum og Ólafs