Hlín - 01.01.1922, Blaðsíða 70

68
tílin
og útlendir morgunskór. Sólana hefir hún skorið úr þykkri
húð eða útlendu leðri, en að öðru leyti notað klæði eða
flauel. Einnig hefir hún notað sóla úr togleðri, þegar
hún hefir getað fengið það, og hefir það gefist vel,
einkum hafa reynst vel gúmmíhlífarnar utan af bifreiða-
slöngum, en »slfkt verður ekki í búðum tekið«.
f*ó jeg geri ráð fyrir, að fleiri hafi fengist við svipaða
skógerð og nú var lýst, nefni jeg þetta hjer, af því æski-
legt er, að sem allra flestar konur hugsi um endurbætur
á okkar gömlu skógerð og prófi nýja vegi.
Oft hefi jeg hugsað um, hve gaman væri að finna
upp efni, jafn lipurt og sauðskinn, en margfalt endingar-
betra. Pví altaf er mjer fyrir barnsminni, hve leiðinlegt
var að koma til þjónustunnar og angra hana með þeim
tíðindum, að göt væru komin á nýgerðu skóna eftir 1—2
daga brúkun, og það án þess að vita sig sekan í að hafa
gengið í einhvern þann óþverra, sem sjerstaklega var ill-
ræmdur fyrir að stuðlá að gatsliti. Mjer hugkvæmdist þá
ekkert ábyggilegt, en leist einna best á aðferðir galdra-
manna, sem jeg las um í þjóðsögunum.
Enn þá er jeg ekkert nær þeirri miklu uppgötvun skó-
sólaefnisins, sem gæti gert mig ríkan, en best gæti jeg
trúað, að gúmmísólar með sjerstöku ívafi í líkingu við
ofanritaðar bifreiðahjólhlífar yrði framtíðarsólaefnið og
hentugast til heimilisskóiðnaðar í sambandi við skinn og
vefnað.
En lítilsháttar uppgötvun hefi jeg þó gert, sem jeg
álít þess verða að segja öðrum frá, svo fleiri megi prófa
en jeg. — Mjer leiddist að ónáða vinnukonuna með að
bæta íslensku skóna mína, og þar að auki hafa mjer
ætíð leiðst skóbætur, sem annaðhvort dingla lausar innaní
skónum, eða eru saumaðar fastar með töluverðri fyrir-
höfn og ekki prýði að.
Af því jeg er plástraskröggur, hugkvæmdist mjer að
nota heftiplástur, til að festa með bót yfir gatið á skónum
/