Hlín - 01.01.1922, Blaðsíða 72

70
Hlín
Það er lítill drengur, grennri en svarar hæðinni og
gengur álútur með hendur á baki. Hann er klæddur
mórauðum vaðmálsfötum, stagbættum, og druslur lafa
niður úr skónum. Hann er sólbrendur niður á háls,
hárið skolbrúnt, brárnar svartar og langar. En bak við
þær brár skín í augu, sem enginn listamaður getur líkt
eftir, svartbrún, djúp sem úthafið og full af myrkri.
Pannig sá jeg hann í gær. Og þannig veit jeg hann
lítur út í dag, þó að fjarlægð banni mjer að greina það
nánar.
En — hví er myrkur í augum þínum, litli vinur? Jeg
spyr í hljóði og hefi svar á reiðum höndum: Æfisögu
hans, ellefu ára stutta.
Hann fæddist með augun full af Ijósi *og átti þar
glaða birtu í nokkur ár. Pá dó pabbi hans og myrkur
seildist að sálu hans. Mamma hans misti heilsuna nokkru
seinna í basli og barnastríði, og sjálfur var hann fluttur
úr lága kotinu sínu í annað enn þá lægra, langt í fjarska
— kotið, sem þau búa í, hjónin, sem taka vilja hann af
sveitinni fyrir lægst meðlag. — Nú er hann byrjaður
annað smalaárið.
Augun eru gluggar sálarinnar. Jeg horfði í augu lians
í gær, drengsins í Kotinu. Jeg sá um þau inn í hugar-
hreysið hans.
Myrkur er þar inni — skuggi einrænis og vinleysis,
rökkur fæðuvöntunar andlegra efna. í húmi því er aldin-
reitur sálar hans — feikimergð Ijósþurfa plantna. En
lengst inni í bjartasta horninu glitrar á gullið hans, eitt
hveitikorn: Minjar liðinnar æfi.
Jeg skildi við þá sjón, hví hann gengur áiútur, dreng-
urinn litli og fríði, maður framtíðarinnar. Hann ber byrgði
nóga: lik — vonanna ljósu og mörgu, er aldrei dirfðust
að líta dagsskinið, og hæfileikanna fríðu og þroskavænu,
er fátæktin stakk svefnþorn og kom fyrir knje, og munar-
leysið kyrkti í greip sinni. — Ouði sjé lof — hann veit