Hlín - 01.01.1933, Qupperneq 65

Hlin 63
ekki gerlegt að kemba heima, og er það ekki heldur,
vegna fólksleysis, en þær verksmiðjur sem til ei-u,
fullnægja ekki þörfinni. Það berst svo mikið að á
vissum tímum ársins, að sendingarnar verða að bíða
von úr viti.
Eftir að jeg fór að hafa afskifti af þessum máium,
hafa mjer árlega borist brjef úr öllum landsfjórðung-
um, sem flytja þá raunasögu, að ullin sitji í verk-
smiðjunni fram eftir öllum vetri, svo að ekkert sje
hægt að vinna. Það er grátleg staðreynd þetta, sem
ekki verður á móti mælt. — Jeg er ekki að segja þetta
verksmiðjunum til lasts, enganveginn, þær gera sann-
arlega þaö sem þær geta, mannskapurinn vakir dag
og nótt og kembir og kembir, en það stoppar ekki tii.
Það þarf nauðsynlega að fjölga kenibiverkstæðmn
í landinu: Austurland, Vesturland og sýslurnar á Suð-
urlandsundirlendinu þurfa að fá kembivjelar. — Það
er furðulegt, að þetta skuli ekki vera fyrir löngu
framkvæmt á þessum athafnatímum, sem gengið hafa
yfir landið undanfarandi ár, þá hafa 20—30 þúsundir
króna ekki þótt neitt geypiframlag, en fyrir það verð
keyptu Suður-Þingeyingar sínar kembivjelar fyrir
nokkrum árum.
í meira var nú ráðist, eftir þeirrar tíðar mæli-
kvarða, er hinir miklu framfaramenn í ullariðnaðar-
málum: Magnús á Halldórsstöðum, Halldór á Rauðu-
mýri og Torfi í ólafsdal keyptu kembivjelar sínar og
kendu mönnum að nota þær.
Ef kembivjelum fjölgaði, ætti að mega gera sjer von
um lækkað verð á kembingu og færri galla á fram-
leiðslunni, flutningskostnaður kæmi betur við, yrði ó-
dýrari og þægilegri.
Jeg vil skjóta því hjer inn í, fyrst jeg er að tala
um kembinguna, að ekkert heimili ætti að vera svo
illa statt, að eiga ekki kamba að grípa til, því þrátt