Hlín - 01.01.1933, Page 72

70
Hlin
Ef þessi tilhögun næði fram að ganga, mundi síður
þurfa að óttast þá torfæruna, sem nú er einna stærst
á vegi þessara vinnubragða, nfl. fólksleysið. Ef menn
sæju að þessi vinna væri metin og virt og að það mætti
lifa á henni, þá mundi vakna sá metnaður hjá þjóð-
inni að vinna sem mest úr ullinni sinni, en flytja hana
ekki út óunna.
Um marlcaðsleysið vil jeg að lokum tala nokkur orð,
mörgum finst það slæmur þröskuldur á vegi þessa
máls.
Söluvarningur úr íslenskri ull hefur, því miður, ekki
verið hátt upp skrifaður hjá almenningi, því hefur
verið haldið fram, að það sje ómögulegt að framleiða
neitt almennilegt úr íslenskri ull, enginn vilji sjá það,
eða það verði óheyrilega dýrt. Því eru fluttar inn
prjónavörur úr ull og grófir ullardúkar fyrir hundruð
þúsunda og band fyrir tugi þúsunda árlega.
Við þurfum að læra að vanda okkur betur oy selja
ódýrara. Að útliti þarf ullarvinnan okkar að geta
jafnast á við það útlenda. Og með tilliti til verðs þurf-
um við að læra að meta alla grófari ullarvinnu eftir
vigt. Að viðbættum vinnulaunum, prjóni og vefnaði til
dæmis, fæst rjettastur mælikvarði með því móti,
Það er alger misskilningur, að kaupstaðabúar sjeu
fráleitir því að kaupa og nota vörur úr íslenskri ull,
ef hún er vel útlítandi og með sanngjörnu verði.
Þessu til sönnunar má geta þess, að Kaupfélag Ey-
firðinga á Akureyri hefur selt mjög mikið af góðri,
íslenskri prjónavöru síðan um »fslensku vikuna.< i
fyrra. Skiftir innleggið hundruðum króna hjá sum-
um bændum. Þau heimili, sem vinna vel, geta aldrei
fullnægt eftirspurninni, er mjer sagt. — Stjórn K. E.
A., framkvæmdarstjóri og verslunarfólk láta sjer mjög
ant um að salan gangi sem best og eiga allir hlutað-
eigendur þakkir skilið fyrir þetta framtak. Öll kaup-