Hlín - 01.01.1933, Qupperneq 105

Hlín
103
kæmi svo röðin að okkur, þá skyldum við ekki gleyma
því að taka eitthvað fallegt handa móður okkar, og
hlökkuðum við nú strax til að koma með það heim
til hennar, töluðum um, að enginn ætti eins góða móð-
ur og við, og óskuðum að geta endurgoldið það í full-
um mæli.
Hátt uppi í fjallinu hóuðu smalarnir, svo undir tók,
og stór hópur af kvíaám rann heim á leið, hægt og
bítandi.
Grá þoka læddist utan dalinn, og áður en varði var
heimilið okkar horfið, dalurinn horfinn, og við sáum
varla fyrir mjórri fjárgötunni, sem við gengum á. —
»Þetta er Ijóta gerningaþokan«, sagði jeg, »nú göng-
um við beint í trölla- eða álfahendur«.
En við vorum þreifandi kunnugar á þessum stöðv-
um og hjeldum því öruggar áfram, en lengi töluöum
við lítið saman, fjallið er bratt og erfitt upp að gar.ga,
þangað til komið er austur i Skarðs-skarð, sem liggur
gegnum fjöllin milli Langadalsins, þar sem við systur
ólumst upp, og' Laxárdalsins að austan. — Skarðið er
fallegt að sumrinu og grasi vaxið, en hrikaleg auðrt
er þar að vetrinum.
Hjer mætti segja frá ýmsu, ef tíminn væri ckki
naumur og mjer markaður bás. — »Hjerna á hægri
hönd við okkur er víst Kerlingardalurinn«, sagði syst-
ir mín, »átti ekki kerling að hafa orðið hjer úti fyrlr
langa löngu?« — »Það eru nú fleiri sagnir um það,
sem ganga manna á milli«, sagði jeg, og svo fór jeg
að segja henni hvað jeg hafði heyrt um það efni. —
Við vorum komnar upp á lágan ás og skildum ekk-
ert í því, að okkur fanst koma sterk reykjarlykt á
móti okkur, eins og af lyngi og hrísi, og í kvöldkyrð-
inni heyrðum við glögt strokkhljóð og lækjarnið. Við
vorum þarna alt í einu komnar til mannabygða. Bær-
inn var ekki stór eða reisulegur, en vingjarnlegur og