Hlín - 01.01.1935, Blaðsíða 30
28
■tílín
gripi. Og svo varð hann ánægður með þetta alt, að
hann hafði með sjer nokkuð af gripum sínum þegar
hann fór heim í haust.
Einn sunnudag í sumar var hann sendur að sæk,ia
hest (drengurinn gerði margt annað cn leika sjer).
Svo leið og beið,. ekki kom hann aftur. i>að var komin
svarta þoka. óttalega var jeg hrædd, enginn var heima
nema jeg, svo jeg lagði af stað upp á fjallið að 'ieita,
var samt á hesti. Jeg hrópa og kalla, loks lntti jeg
hann á rjettri leiö. Hann kom brosandi á móti mjer
og sagði: »Þykir þjer ekki gaman að sitja á hestin-
um?« Þá var öll hræðsla gleymd fyrir mjer.
Þessi litli vinur okkar fór heim til sín 1. okt. í haust
og ætlar að koma aftur, þegar barnaskólnm hættir í
vor.
Samkomulagið milli drengjanna var gott, þó hinir
tveir væru hálfgerð vandræðabörn, komið hingað af
fræðslunefnd. Allir eru þeir mjer kærir, og allir
hlýddu þeir mjer skilyrðislaust, og unnu margt til
þarfa allir.
Við vandræðabörn, stíf og geðrík, má aldrei beita
höröu, best að vinna með góðu, sýna þeim blíðu,
en þó alvöru, og láta þau finna, að maður beri traust
til þeirra. Þetta viljum við hafa, fullorðna fólkið. Það
má áreiðanlega segja um unga og gamla: »Vex hver
við vel kveðin orð«. Það má aldrei sýna börnum kald-
lyndi eða keskni.
Með öllu móti reyndi jeg aö láta drengina Ijetta
undir meö þjónustubrögðin, einn þvoði t. d. öll sokka-
plögg og gerði það alveg ágætlega, og til þess að hafa
sem minst fyrir ræstingu á húsinu Ijet jeg drengina
gera sjer að vana að bursta alt ryk og óhremindi af
sjer fyrir utan dyr, þann sið hafði húsbóndmn, og
urðu þeir að hafa sama siðinn og brugðu ekki út af