Hlín - 01.01.1935, Blaðsíða 109
Hlin
107
Háu húsin urðu til í bæjum og borgum, þar sem
landrými er takmarkað og lóðir dýrar. Þar er allra
ráða neytt, til þess að koma sem mestu húsrými á sem
minstan blett. Eina úrræðið er því að hafa húsin há.
Einni hæð er bætt á aðra oían og þannig urðu á end-
anum til skýjaskafar Bandarikjamanna, sem gnæfa nú
um 85 stofuhæðir yfir strætin. — Landrými íslenskra
« sveita krefst ekki að haldið sje í svipaða átt, og menn
munu einnig sanna, að lághýsin verða ætíð hlýlegust
og samgrónust íslenskri náttúru.
»Andvari«. •
Minningar ömmu.
(Saga lesin upp á hjónaballi, sem konur hjeldu bænd-
um sínum til heiðurs, í Samkomulíúsinu á Hölmavaði
í Aðaldal, veturinn 1934—35).
»Mjer birtir fyrir augum, þegar jeg hugsa um alla
þá ágætu karlmenn, sem jeg hef þekt um dagana«,
sagði Ásdís Arnardóttir við sonardóttur sína, Sólveigu
Sveinsdóttur,, 18 ára ungmey, sem sat andspænis
henni.
Sólveig lcit hálf vandræðalega til ömmu sinnar. Hún
var rjett búin að skýra henni frá því, að það hefði
dæmst á sig að mæla fyrir minni karla á næsta mál-
fundi í fjelagi ungra kvenna, og hún gæti ekki sagt
neitt gott um þá, sjer fyndust allir karlmenn vera
eins, drembnir oflátungar. — Jú, pabbi var aö vísu
ágætismaður, en hann væri bara undantekning frá því