Sunna - 01.11.1932, Blaðsíða 9

S U N N A
41
Máltíðin.
sögðu músabörnin inni í holunni sinni
á millum húsveggja.
„Hafið nú ekki hátt“, sagði mamma þeirra. „Kött-
urinn er á næstu grösum. Hlusti þér“.
„Mjá, mjá“, heyrðist í kettinum.
Músabörnin hrukku við og létu ekki á sér bera.
„Það er líka músagildra rétt hjá matarskápnum. Eg
hefi séð hana, þegar ég hefi verið að sækja í búið. Hún
varð honum frænda ykkar að bana, hérna á dögunum.
Það er bezt að hafa hljótt um sig og fara varlega“.
„Æ-i, við erum svo svöng“.
„]ú, jú, ég reyni nú að ná í eitthvað, þegar öll
þessi læti hætta, öll þessi stökk, allt þetta skvaldur
og öll þessi hlaup“.
Músabörnin kúrðu sig hvert að öðru í holunni sinni.
Allt í einu hljóðnaði í húsinu.
Músapabbi lagði af stað, til þess að ná í matbjörg.
Hann fór gætilega og hlustaði.
„Hvað er hérna? Osköpin öll af brauði! Góðir eru
niennirnir að gefa oss þetta".
Holubúi sneri aftur og kallaði á fjölskylduna. Var
nú tekið til matar og étið rösklega.
En eftir nokkurn tíma heyrðist hvorki tíst, klór
eða hlaup í músunum.
Mennirnir gáfu þeim síðustu máltíðina, en hún var
eitruð. Hallgrímur Jónsson.