Sunna - 01.11.1932, Blaðsíða 23

S U N N A
55
hríslan hreyft sig úr stað, leitað að mér og fundið
mig, En sagt er mér, að ég geti ekki dáið“.
„Ekki þori ég að fullyrða, að laufblað lifi, en fugl-
arnir eru ódauðlegir, og jafnvel þó að litlir séu. En
ekki skalt þú í snjónum grafast".
Tók nú spörrinu litla laufblaðið í nef sér og flaug
með það upp á húsþak.
„Héðan sér þú betur sólina", mælti spörrinn og
lagði laufblaðið á mæninn.
„Sólinni geta allir treyst“.
„Satt er það, og stór er hún núna, hlý og fögur.
En hvað verður um mig, þegar næsta vindhviða
kemur?“
„A ég að fljúga með þig upp í himininn?"
„Ef þú getur“.
Hann tók laufblaðið og sveif í loft upp.
Hallgrímur Jónsson.
Raggeitin.
»HeIdurðu okkur væri nú ekki óhætt að koma svolítið út
á ísinn, Gunnar litli?*
Árni Geir, sonur Hannesar bankastjóra í Landsbankanum,
renndi sér fimlega upp að tjarnarbakkanum við Vonarstræti
og ávarpaði lítinn, fölleitan dreng, sem skautaði í hægðum
sínum fram og aftur um krókinn milli Iðnóar og K.R.-húss-
ins. »Þú hefir skauta, svo að þú getur ekki afsakað þig með
því, að þú hafir ekki haft efni á að kaupa þá«.
Föla andlitið á Gunnari litla roðnaði dálítið og hann sneri
sér undan, til þess að fela tárin, sem læddust út úr augna-