Sunna - 01.11.1932, Blaðsíða 25

S U N N A
57
skauíum. Góði, leiddu mig. Þú ert ekki vanur að hlæja, þó
að einhverjum gangi illa«.
Þetta var Hulda litla, dóttir Sveins læknis. Hún var að
vísu í 6. bekk í Miðbæjarskólanum, en Gunnar í 8. En þau
áttu heima skammt hvort frá öðru við Bergstaðastrætið, urðu
oft samferða til og frá skóla og léku sér stundum saman.
»Eru þeir að stríða þér líka, Hulda?«
Gunnar hafði oft fundið sárt til þess, að hann skyldi ekki
eiga litla systur. Og ef hann hefði átt systur, þá hefði hún
einmitt átt að vera alveg eins og Hulda.
»]á, strákaskammirnar. En nú hefir ótuktin hann Arni Geir
verið vondur við þig enn einu sinni. En kærðu þig ekkert
hvað hann segir. Þú ert margfalt fallegri og gáfaðri en hann. Þér
er óhætt að trúa því — ég hefi heyrt pabba segja það sjálfan«.
Þá var nú enginn efi, úr því pabbi sagði það!
Gunnar roðnaði af gleði.
Þau tóku höndum saman og renndu sér af stað, hægt og
gætilega. Hulda var óvön á skautum, en Gunnar þurfti að
fara varlega.
»Sjáum til, hann er farinn að hugsa um stúlkur, drengur-
inn«. Árni Geir renndi sér til þeirra. »Ég tel skyldu mína
að losa læknisdótturina við svona félagsskap«. Hann bauð
Huldu arminn. Hún hratt honum frá sér:
»Hvað heldurðu að ég vilji vera með slána eins og þér?«
Árni Geir snerist á hæli. »]æja, vertu þá með Raggeitinni*,
sagði hann og þaut burt.
Gunnar beit á jaxlinn og horfði á eftir honum, en tár
brutust fram í augun.
»Láttu þér vera sama hvað þetta montprik segir, Gunnar«,
mælti Hulda og tók í hönd honum að nýju. »Ég skal víst
segja pabba hvernig hann hegðar sér«.
Hún var móðurlaus og augasteinn pabba síns.
Þau fóru aftur að leika sér.
Það kvöldaði og dimmdi. Hálfur máni óð í skýjum, svo að
ekki varð svartamyrkur.