Sunna - 01.11.1932, Blaðsíða 26

58
S U N N A
Dómkirkjuklukkan sló sjö. Skautafólkið tíndist heim af
tjörninni, til kvöldverðar. Qlaðar raddir og hringl í skautum
fjarlægðust og hurfu. Kaldur ísinn á Reykjavíkurtjörn hafði
skapað mikinn hita og mikla gleði þenna daginn.
Hvað skyldi ís og snjór hafa gefið íslenzkum börnum
mikið af hreysti og ánægju? —
Þeir Árni Geir og Nonni vinur hans voru enn að hamast
syðst suður á tjörn. Þau Hulda og Gunnar voru fram undan
barnaskólanum og ætluðu að fara að halda heim. Aðrir voru
ekki eftir á tjörninni.
Allt í einu heyrðist brak og brestir í ísnum, og hvellt
neyðaróp kvað við. Hljóðið kom úr áttinni frá ísbirninum.
En fram undan ísbirninum hafði verið tekinn ís handa ís-
húsunum dagana á undun. Geysistór ferhyrnd vök hafði verið
höggvin á tjörnina. Nú var kominn þunnur ís á vökina og
ekki talinn mannheldur, en barmar vakarinnar voru varðaðir
íshellum, sem reistar voru á rönd, til þess að vara skauta-
fólk við að fara út á ónýtan ísinn.
Aftur kvað við neyðaróp.
Það var ekki um að villast. Árni Geir og Nonni hlutu að
hafa álpazt út á vökina og ísinn svikið þá.
Hulda þreif í Gunnar og þrýsti sér að honum.
»Þeir drukkna, Gunnar. Hvað eigum við að gera?* sagði
hún kjökrandi.
Gunnar stóð andartak agndofa og náfölur. Svo beit hann
á jaxlinn og herti sig upp.
»Flýttu þér, Hulda, eins og þú getur yfir í Brunastöð og
náðu í hjálp. Eg geri það, sem ég get, á meðan*.
Hulda hélt honum föstum.
»Nei, farðu nú varlega, Gunnar. Mundu eftir henni mömmu
þinni«.
Gunnar sleit sig lausan.
»Mamma vill, að ég geri skyldu mína«, sagði hann, herti
á annari skautaólinni og rauk af stað.
»Eg kem«, kallaði hann og röddin skalf af hjartslætti og
ákafa.