Sunna - 01.12.1932, Blaðsíða 13

S U N N A
77
Vorgróður.
Óþægilegt bað.
Það var verið að slétta, þar sem mógrafirnar við Lauganes-
veginn voru. Eg og vinir mínir Skúli, Stefán og Vilhjálmur
frændi minn vorum að Ieika okkur þar í kring um eina
dýpstu mógröfina. Við vorum að kasta mókögglum í hana.
Þegar við vorum hættir því, fórum við að ganga um og héld-
um þumalfingrunum í vestisspöngina á okkur. Eg gekk alveg
fram á bakka, og vissi ekki fyr en ég datt ofan í gröfina.
Vatnið bullaði í kringum munninn á mér. Eg hélt mér uppi,
með því að hreyfa hendurnar og fæturna í leðjunni. Skúli,
sem var næstur, hljóp að bakkanum og út á kögglana við
bakkann og náði í hárið á mér, því næst í eyrun og loks í
hendurnar og dró mig upp. Nafni minn hafði séð þegar
ég datt ofan í og fór þá að gráta og kallaði: »Ó! Nú drukkn-
ar hann Villi*. En þegar hann sá, að ég var dreginn upp,
fór hann að skellihlæja. Eg hélt heimleiðis, blautur frá hvirfli
til ilja, og tennurnar glömruðu í munninum. Þegar ég kom
heim, vér ég háttaður upp í rúm og kom ekki meira út þann
daginn. Vilhjálmur Þorláksson (12ára) Austurbæjarskóla Rvíkur.
Grauturinn góði.
Leikendur: Nonni, Siggi, Halli, Óli, Oddur.
Nonni (smakkar á grautnum með skeið): Nei, Oddur, mik-
ill snillingur ertu, að búa til svona góðan graut.
Oddur: Já, drengur minn, þetta er eitt af þeim mörgu
furðuverkum, sem ég hefi gert um dagana.
Halli: Þú skalt nú ekki vera alveg svona grobbinn, góði
minn. Þú hefðir aldrei getað soðið neinn graut, hefði ég ekki
lagt til eldspýtur og kveikt upp undir pottinum, sem grautur-
inn soðnaði í. Og þess vegna lít ég svo á, að ég hafi búið
til grautinn að öllu leyti.