Sunna - 01.12.1932, Blaðsíða 20

84
S U N N A
þakklætisbréfið, sem hann fékk frá þeim, þegar hann var farinn
að hressast, gaf í skyn, að hugur þeirra til hans hefði breytzt.
Það var barið að dyrum. Mamma Gunnars opnaði og
hleypti Arna Geiri og Nonna inn. Þeir gengu til Gunnars
og heilsuðu honum, feimnir og vandræðalegir. Hvað var orðið
af mikillætinu og mannabragnum úr rödd þeirra og fasi?
Arni Geir hóf máls.
»Við Nonni — við — — okkur langaði til að þakka þér
fyrir, hvað þú ert hugrakkur og djarfur*.
Hann rétti Gunnari hendina, og Nonni gerði slíkt hið sama.
»Við vildum láta þig vita, að við sjáum eftir, að við höfum
gert þér rangt til og verið vondir við þig. Og við höfum
skrifað þetta hérna, svo að þú sjáir, að okkur er alvara«.
Hann dró stórt umslag upp úr vasa sínum og rétti það
að Gunnari. •
Gunnar opnaði bréfið, fullur eftirvæntingar. Þar stóð:
»Við játum það hér með, að við höfum gert rangt í því,
að nefna Gunnar Finnsson raggeit, og við étum þetta upp-
nefni ofan í okkur og biðjum fyrirgefningar á því. Við teljum
Gunnar hafa sýnt bæði drengskap og hugrekki, þegar hann
bjargaði okkur úr lífsháska.
Arni Geir Hannesson. ]ón Sveinsson.
Undirritaðir eru samþykkir þessu*.
Og svo komu nöfn allra bekkjarbræðra þeirra í 8. bekk
og margra drengja í 7. og 6. bekkjunum.
Gunnar varð svo hrærður, að tár komu fram í augu hans.
»Þakka ykkur fyrir. Þetta var fallegt af ykkur. En ég á
það ekki skilið*.
»]ú, margfaldlega«, sagði Arni Geir. »Og þegar þú kemur
í skólann eftir nýjárið, þá skulum við — —«.
»]á þá skulum við---------« tók Nonni undir. En þeir sögðu
ekki hvað þeir »skyldu«.
Það kom ekki fyr en í skólanum eftir nýjárið.
Þá lét 8. bekkur ekkert tækifæri ónotað til að sýna, að
þar væri enginn drengur í slíkum hávegum hafður sem
Gunnar Finnsson. A. S.