Sunna - 01.12.1932, Blaðsíða 25

S U N N A
89
Ég veit, að íslenzkir
drengir glíma meira
eða minna úti um all-
ar sveitir landsins. Það
eru oft stundir og víða
staðir til glímuiðkana.
Drengir taka venjulega
buxnatökum, en það
getur farið illa og bux-
urnar rifnað, ef þær
eru ekki sterkar. Það
væri því ágætt að geta
búið sér til belti, til
þess að buxurnar séu
ekki í hættu. Beltið
þarf að spenna yfir
mittið og lærin. Með
hægri hönd er haldið
um mittisólina, en
vinstri hönd um lær-
ólina á keppinaut sín-
um. Glímubelti má búa til úr leðri, gildu snæri eða borða,
eins og notaður er í beizlistauma. Beltið verður að vera svo
rúmt um mitti og læri, að liðlega sé hægt að smeygja hönd
undir það. — Áður en glíma byrjar taka keppendur höndum
saman. Handtakið vottar það, að Ieikurinn byggist á dreng-
lyndi og vináttu.
Glímumenn standa teinréttir áður en byrjað er og halda
laust milli bragða. Þegar bragð er tekið, er hert á tökunum
í einu vetfangi, bragðið tekið snöggt og ákveðið.
Svo er stigið létt milli bragða.
Það má aldrei kasta sér yfir hálffallinn keppinaut sinn.
Það kallast níð og er ódrengilegt. Aldrei má reiðast í glímu,
heldur vera jafn glaður, hvort sem maður stendur eða fellur.
Það er gaman að sjá dreng bregðast vel við falli og standa
upp brosandi. Aldrei má segja ljótt um andstæðing sinn.