Sunna - 01.01.1933, Blaðsíða 7

S U N N A
103
Litli engillinn.
Niöurl.
Bæn litlu stúlkunnar steig upp að hásæti Drottins, og hann
sendi engil sinn til hennar, með ljómandi fallega hvíta vængi.
Engillinn nam staðar fyrir framan hvílu Eglu. Henni virtist
hann koma inn um gluggann, úr fallega garðinum fyrir utan.
Egla varð ekkert hrædd, er hún sá engilinn, því að hún
hafði heyrt talað um engla. Auk þess brosti engillinn svo
blíðlega til hennar.
»Hefir Guð sent þig til að hjálpa mér?« spurði hún.
»Já, Guð sendi mig til þín«, svaraði engillinn. »Hérna eru
vængir, sem þú átt að eiga, þá getur þú flogið eins og ég«.
Egla varð frá sér numin af fögnuði. Svona dásamlega hafði
henni aldrei dottið í hug, að Guð myndi bænheyra hana. Nú
gat hún flogið hvert sem hún vildi og nú hlaut hún að geta
fundið vitringana.
Hún spratt upp úr rúmi sínu. Hún var allt í einu orðin
heilbrigð og svo létt á sér, að hún skyldi hreint ekkert í því.
Engillinn festi á hana vængina og hún gat þegar veifað þeim.
»Viltu koma með mér?« spurði engillinn.
»Ég vil fara og bjarga nýfædda konunginum*, svaraði Egla.
Og nú svifu þau bæði á hvítum englavængjum hátt upp
fyrir borgina. Lengra og lengra svifu þau út í dimman geim-
inn, en vængir þeirra voru sjálflýsandi og lýstu þeim.
Loks sáu þau bjarma mikinn í fjarska og eftir því sem
nær dró, óx birtan, og loks varð hún svo skínandi, að Egla
hafði aldrei séð aðra eins dýrð.
»Hvert erum við að fara?« spurði Egla.
»Á fund Drottins allsherjar*, svaraði engillinn.
Drottinn sat í hásæti sínu og lagði ýms störf fyrir þjóna
sína.
Engillinn og Egla komu nú inn að hásætinu og lutu
Drottni: