Sunna - 01.01.1933, Blaðsíða 9

S U N N A
105
dáið um nóttina. Allir voru sorgmæddir og það var engin
uppgerð, því að öllum hafði þótt vænt um Eglu. En það hefði
átt að glaðna yfir andlitunum, sem kringum hana voru, þótt
rósirnar á vöngunum væru bliknaðar og varirnar fölar, því
að um þær lék svo yndislegt bros, líkast því sem litla stúlkan
svæfi værum blundi. Og það hefði ekki síður glaðnað yfir
fólkinu, hefði það vitað, hve Eglu litlu leið vel og hve ánægð
hún var með starfið, í landinu fyrir handan gröf og dauða.
Margrét luarsdóttir.
Leikir.
6. Aumingja kisa!
Þátttakendur sitja í hring. Einn er köttur, Hann skríður
til einhvers hinna og segir: »Mja-á!« Sá á að strjúka og
kjassa kisu og segja: »Aumingja kisa!«, en ekki má hann
brosa né breyta svip. Kisa má koma þrisvar til hvers þátt-
takanda, og á hann að ávarpa hana jafnoft. Kisa verður að
vera svo skringileg og koma svo flatt upp á þann, er hún
mjálmar að, sem hún getur, til þess að koma honum til að
hlæja. Ef það tekst, verður sá, sem hló, að taka við að
vera köttur.
7. Brækurnar hans afa.
Þátttakendur sitja í hring, en einn stendur í miðju. Hann
spyr einhvern í hringnum um eitthvað sem honum dettur í
hug, en sá, sem spurður er, má aldrei svara öðru en: »Bræk-
urnar hans afa«. Menn mega ekki hlæja, hve skringilega sem
svarið fellur við spurninguna. Ef einhver hlær, verður hann
að taka við að spyrja. Eigi má spyrja hvern fleirum en þremur
spurningum, en sjálfsagt er að reyna að hafa þær slíkar, að
svarið falli sem hlálegast við þær.