Alþýðublaðið - 23.07.1923, Blaðsíða 3

Kon u rl
Munið eitir að Mðfa
um Smára smföplíklð.
Dæmið sjálfar uiu gæðin.
! ■nsgpr'’ smjeRUKn
fH7f Smjorlikisqer&in iEegkiavikl I ^
Er nf heimsstfrjöld
í nánd?
---- (Nl.)
En það eru ekki að eina við-
burðirnir í Ruhr-héruðunuin, sem
benda á, að ný heimsstyrjöld
nálgast. Hihar vaxandi andstæður
milli Frakklands ög Englands,
milli Ameriku og Japans, milli
Ítalíu og Júgóslavíu, milli Ung-
verjaiands og Rúmeníu benda á
stríðshættuna. Elugvélum, bryn-
Brýnsla. Heflll & Sög, Njáls-
götu 3, brýnir öll skerandi verkfæri.
Munið,
að Mjólkurfélag Reykjavíkur sendir
ýður daglega heim mjólk, rjóma,
skyr og smjör, yður að. kostnað-
arlausu, — Pantið í síma 1387.
reiðum (tanks), kafbátum, og stór-
um fallbyssum er ávalt að fjölga.
Enginn, sem heflr hug til j>ess
að hoifast í augu við veruleikann,
getur efast um það, að hin stóru
auðvaldsríki er að nálgast heims-
styrjöld, rniklu víðtækari en sú
hin íyrri.
Að eins samtök verkamanna í
öllum heiminum geta hindrað
nýja styrjöid.
3. alþjóðasamband jafnaðar-
manna (3. Internationale) safnar
öllum kröftum sínum saman til
♦
þess að berjast gegn auðvaldinu
l
Verkamaðurinn, blað jafnaðar-
manna á Akureyri, er bezta fréttablaðið
af norðlenzku blöðunum. Flytur góðar
ritgerðir um etjórnmál og atvinnumál.
Kemur út einu sinni í viku. Kostar
að eins kr. 6,00 um árið. Qerist áskrif-
endur á atgreiðslu Alþýðublaðsins.
Útbreiðið Alþýðublaðið
hvar sem þið eruð og
hvert sem þið fariðl
og hernaðarstefnu þess. fess
vegna s eru þeir jafnaðarmenn
(kommúnistar) ofsóttir af auðvald-
inu í öllum Jöndum.
Það gildir líf eða dauða auð-
valdsins! fab gildir líf eða dauða
verklýðsstóttanna!
Lifi jafnaðarstefnan!
Lifl heimsbyltingin!
Siegfried E. Björnsson.
Framleiðslntækln eiga að
rera þjððareign.
Bdgar Rice Burroughs: Dýr Tarzesia.
Hún vissi, ab á ströndinni var' erfitt að fram-
fleyta lífinu, því hún vissi ekki, hvar þorp þeirra
vinveittu svertingjá var, er Sveinn hafði átt skifti
við nóttina, sem þau struku af skipinu.
Af því Rokoff var fjarverandi gat skeð, að hægt
væii að kaupa þá, sem á skipinu voru, til þess að
flytja hana til næstu hafnar. Þaö var bezt að reyna
það, — ef hún gat náð skipinu.
Straumurinn bar hana óðflúga niður ána, og hún
sá, að henni mundi ganga erfitt að ná skipinu.
Pegar hún hafÖi ákveðið að ná skipinu, leit húu
þangað eftir hjálp, en henni til mestu furðu sá
hún engan á þiífarinu og heyrði 'engan bæra á
sór á skipinu.
Báturinn barst nær og nær stafui skipsins, og
þó kallaði enginn vörður til Jane. Hún sá, að rétt
strax mundi hana reka ftam hjá skipinú, og þá
mundi hana reka til hafs, nema báti væri skot'ð út
áður ’og hún sótt.
Hin unga kona kallaöi hátt á abstoð, en ekkert
svar heyrðist nema öskur villidýra á landi. Jane
hamaðist með árina til þess að reyna ab komast
að skipshliðinni. *
Um stund leit svo út, sem hún mundi missa
marks, en á siðasta augnabliki kastaðist báturinn
að stafni skipáins, og Jane náði í akkerisfestina. -
Hún hélt dauðahaldi í gilda járnhlekkina hálfgert
utan borðs vegna straumþungans, er lagði&t á
bátinn, Aftur með skipinu sá hún kaðalstiga hanga
ofan í sjó. Pað var ekki árennilegt að sleppa festinni
og reyna að klifra upp stigann, um leið og bátur-
inn fór fram hjá honum; ekki var samt betra að
hanga til eilífðar í festinni.
Loksins rak hún augun í fangalínu bátsins, þá,
er eitt sinn hafði því nær komið henni í klípu;
húu batt annan enda hennár í festins og lét svo
bátinn reka aftur með skipinu, unz hann lá rótt
uudir stiganum. Augnabliki síðar stóð hún á mann-
lausu þilfarinu með byssuna hangandi í 61 um
öxl sór.
Fyrsta verk hennar var að rannsaka skipið, Hún
byi jaði þegar og hafði byssuna ti! taks, ef á þyrfti
‘að halda. Hún var ekki* lengi að sjá, hvernig stóð
á því, að ekkert kvikt sást á skipinu, því í háseta-
klefanutn fann hún sjómennina sofandi dauðadrukkua,
sem settir höfðu verið til þess aö gæta skips-
ins.
Hún læddist hljóðlega að uppgöngunni, ,dró renni-
lokið yflr og læati því. Næst rannsakaði hún káetuna
og forðabúrið og fékk sór duglega að éta; þvf næst
settist hún að á þilfarinu uppi, ákveðin í þvi, að
enginn skyldt komast upp á Kincaid nema gegn
loforði um að fallást á kröfur bennar.
Heíla stund eða svo sást ekkert á ánni, en er
hún þá leit upp eftir henni, sá hún eintrjáning
koma ofan strenginn, og sat einn maður í honum.
Báturinn var ekki langt kominn, er hún þekti, áð
hér var Rokoö kominn, en þegar hann ætlaði upp
í skipið, gein byssa við honum,