Sunna - 01.02.1933, Blaðsíða 8

136
S U N N A
náði ekki að losa festina, svo að hún slitnaði. Úrið féll niður
í litla glufu, svo þrönga, að Englendingurinn kom hendinni
ekki niður í hana og varð því að láta úrið eftir. Annar mað-
ur, er seig að leita þess, fann glufuna, en kom hendinni ekki
niður í hana heldur.
Fréttin um gullúrið fór eins og eldur í sinu um alla byggð-
ina. Kjartan heyrði hana eins og aðrir, og hann var ekki
lengi að ráða af hvað gera skyldi. Hann kom hlaupandi til
mín og sagði: »Pabbi, má eg ekki síga eftir úrinu? Eg er
viss um, að mín hendi kemst niður í glufuna*.
Og hann fékk að reyna. Mamma hans var að vísu treg til að
leyfa það. En hún vissi, að Kjartan mundi verða bjargmaður
með tímanum, og þá var ekki nema gott að venja hann við.
Svo fórum við fram á brúnina við þriðja mánn, og Kjart-
an fór fram af, bundinn í vaðinn. Hann seig svo myndarlega,
að eg var hreykinn af honum.
Brátt kallaði hann: »Stanz«, svo að glumdi í berginu. Svo
var allt kyrrt litla stund, en þá kallaði hann aftur: Dragið upp!«
Brátt stóð Kjartan uppi á brúninni, brosandi út að eyrum,
og dró úrið upp úr buxnavasa sínum.
Englendingurinn varð glaður og steinhissa, þegar Kjartan
færði honum úrið. »Þú ert hugrakkur drengur,* sagði hann,
þegar hann heyrði að snáðinn hefði sjálfur sigið eftir því. Og
Kjartan fékk glóandi gullpening í fundarlaun.
Englendingurinn fór heimleiðis daginn eftir. En þar með er
sögunni ekki lokið. Hér um daginn fékk Kjartan böggul í
póstinum. Innan úr honum kom myndavélin og bréf frá Eng-
lendingnum. Þar segist hann hafa sagt börnum sínum söguna
af Kjartani og úrinu, og þau hafi orðið svo hrifin, að þau
auruðu saman í þessa gjöf handa drengnum.
Það er því engin furða, þó að Kjartan sé glaður og hreyk-
inn yfir myndavélinni sinni«.
Svona er sagan af Kjartani litla. Og hún er sönn. Hann
er fæddur »velbergklifrandi«, og það er allur fjöldinn af lönd-
um hans. Það er örðugt að bjargast áfram án hugrekkis og
karlmennsku í Færeyjum. A. S.