Sunna - 01.02.1933, Blaðsíða 19

S U N N A
147
Vorgróður.
Fyrsta strandferðin mín.
Einn föstudagsmorgun í vetur, þegar eg var að fara í skól-
ann, fréttist að það væru strandaðir 2 enskir togarar skammt
þaðan, sem eg á heima. Mig langaði ósköp mikið til að sjá
skipin, en eg þurfti að fara í skólann. Þegar skólinn var bú-
inn á laugardaginn, fóru margir drengir úr skólanum á strand-
staðinn, en þá var orðið svo áliðið dags, að eg kaus heldur
að fara daginn eftir með pabba mínum. Á sunnudaginn fór
eg á fætur um leið og pabbi. Við fengum nú matinn með
fyrra móti. Þegar við vorum búnir að borða, lögðum við af
stað. Rétt þegar við vorum komnir upp á klifið, sem er rétt
fyrir ofan húsin, kom tjörn, og það var gljáandi skautasvell
á henni, og þar bundum við á okkur skautana okkar, og eftir
það gátum við farið hérumbil alla leið á skautum.
Þegar á strandstaðinn kom, sáum við 4 menn koma á eftir
okkur og þekktum við strax hverjir það voru. Þegar þeir
komu til okkar, spyrja þeir okkur, hvort við ættum ekki að
fá lánaðan björgunarbátinn og fara um borð í v.s. >Óðin«, er
lá þar úti í víkinni. Við fengum leyfi fyrir bátnum, ef við gæt-
um komið honum á flot. Eftir langa mæðu og mikið strit
tókst okkur að koma honum á flot, en þá tók ekki betra við,
því að nú kemur allur Englendingahópurinn og allir með in-
flúenzu og ætluðu að ryðjast inn í bátinn til okkar. Við af-
sögðum að hafa þá með, en þeir sögðu, að þá fengjum við
ekki bátinn, og varð það úr, að tveir af þeim fóru með okkur
fram í annan togarann, þar höfðum við bátaskipti og fengum
lítinn léttbát og gekk allt vel eftir þetta.
í Óðni fengum við hinar beztu viðtökur, fyrst fengum við
að skoða skipið hátt og lágt, en mest gaman þótti mér nu
samt að sjá byssurnar og ljóskastarana. Svo þegar fór að
skyggja, rerum við í land, bundum á okkur skautana okkar.