Sunna - 01.03.1933, Blaðsíða 7

S U N N A
167
mig og nam ég þá einnig staðar. Leit ég þá hvasst, en þó
vingjarnlega, framan í drenginn. Var hann greindarlegur að
sjá og hispurslaus í framkomu. Lét hann sér hvergi bregða
við augnaráð mitt. Leit hann fast og djarfmannlega á mig
Loks hóf hann hægri hendina, benti á mig og spurði hljóm-
skærri röddu:
»Hvað heitir þú?<
»Eg heiti Jón Sveinsson*.
»En hvað varst þú kallaður, þegar þú varst lítill?«
»Þá var ég kallaður Nonni*.
Sneri sá litli sér þá snöggvast við til félaga sinna og kall-
aði hárri, silfurskærri röddu, um leið og hann benti á mig
með hendinni:
»Það er eins og ég sagði, þetta er hann Nonni. Það er
hann Nonni frá »Borginni við sundið*.
Um leið og hinir drengirnir heyrðu þetta, þutu þeir í burt
sem kólfi væri skotið.
En litli snáðinn, sem hafði ávarpað mig, var kyrr og hélt
áfram að horfa á mig.
»Hvað heitir þú, litli vinur?« spurði ég hann loks.
»Eg heiti Hörður*.
»Hvað ert þú gamall?*
»Átta ára«.
En nú komu drengirnir aftur með, að minnsta kosti, tutt-
ugu börn í eftirdragi.
Rigndi nú yfir mig spurningum.
»Hvað er orðið af honum 01a?<
»Æ, vesalings Oli! Viljið þið endilega vita það?«
»Já«, svöruðu þau öll í einu.
»En það er mjög sorglegt . . . Verð ég að segja ykkur það?«
»Æ-já! Segið þér okkur það«, báðu börnin aftur óþolinmóð.
»Jæja, ég skal þá segja ykkur það. Foss skipstjóri var að-
cins nokkra daga í Kaupmannahöfn með skip sitt. Sigldi
■hann þá til Borgundarhólms. Á þessari stuttu sjóferð var Óla
skipað kvöld nokkurt að hengja upp skipsljóskerin. Datt hann
í sjóinn við það verk«.