Sunna - 01.03.1933, Blaðsíða 20

180
S U N N A
ekki lengi, því að sólin hverfur að eins þrjár stundir af sólar-
hringnum um sumar-sólstöður.
Þegar búið er að leita, höldum við heim.
Svona ganga allar leitarferðirnar þrjár, hver annarri
skemmtilegri.
Haraldur Ág. Haraldssort (13 ára).
Ferðasaga.
Arið 1932, þann 22. maí lagði ég af stað úr Vestmanna-
eyjum með vélbáti til Stokkseyrar. Eg ætlaði í sumardvöl
austur í Hvolhrepp í Rangárvallasýslu. Sjóferðin gekk vel.
en talsvert var ég sjóveik. Þegar til Stokkseyrar kom, var
orðið svo áliðið dags, að við gátum ekki fengið bílferð austur.
Með mér var frændi minn, sem ætlaði sömu leið og ég. A
Stokkseyri þekktum við engan mann, en á Eyrarbakka var
fólk, sem afi minn og amma þekktu, og þangað fórum við
um kvöldið. Við ætluðum að fá þar gistingu um nóttina. Þegar
við komum að húsinu, var það lokað. Við stóðum þarna í
hálfgerðum vandræðum. Kemur þá til okkar maður og spurði
okkur, hvort við hefðum ætlað að finna fólkið, sem þarna
ætti heima. Við játuðum því. Svo spurði hann okkur, hvort
við værum ekki frá Miðhúsum. (Heimili afa míns og ömmu,
sem ég ætlaði á, heitir Miðhús). Frændi minn sagðist vera
þaðan, en sagði, að ég væri frá Vestmannaeyjum. Hann sagð-
ist þá skyldi opna fyrir okkur húsið, og við skyldum sofa
þar um nóttina. Svo útvegaði hann okkur nógan mat að borða
og vísaði okkur á rúm til að sofa í. Síðan skrifar hann á
miða og límir á hurðina: »Næturgestir frá Miðhúsum*. Hann
gerði það vegna þess, að von var á húsbændunum heim um
nóttina. Eg vaknaði snemma um morguninn og klæddi mig.
Þegar ég kom fram á ganginn, þá mætti ég húsmóðurinni.
Hún spurði mig, hvaðan ég væri, og ég sagði henni, að ég
væri frá Vestmannaeyjum. Hún skilur ekkert í því, því henni
var sagt, að fólkið væri frá Miðhúsum. En í þessu kom
frændi minn fram og þau þekktust. Þá slapp ég úr þessum