Sumargjöf - 01.01.1907, Blaðsíða 15

11
frá æsku og þoli það vel; dreg fast og seint að mér
andann og rétti niig upp. Eg er enginn suðrænn
vinviður: norður við lieimsskaut er óðal mitt, ég þoli
frostnæturnar og hélufallið.
Ef til vill verða ævilok mín þau, að frjósa til
bana. Enginn veit sitt skapadægur. Veturinn skelfir
mig þó ekki; ég mun reyna til þess, að bjarga fjöri
mínu meðan þrótturinn endist, ekki gefast upp með-
an ég má neyta lífsvopnanna; berjast öndverður gegn
fannkófi, harðviðri og frosti meðan unnt er. Slíkur
dauði er ekki geigvænni en hver annar. Sá er sterk-
ur sem að sækir, það er engum til vesalmennsku
virðandi þótt hann hnigi fyrir ofurefli. Ekkert nálín
er hvítara en mjöllin og yfirsöngurinn verður sterkur
talan einörð og smjaðurlaus. Hann sem felldi mig
á hólmi mun verpa mér mjallarhaug, ræna mig engu
og þylja yfir mér fræði sín forn og liörð.
Drottinn lífsins er mér jafn nálægur á háheiðum
og fjöllum, eins og þar neðra í dalakirkjum og hverf-
isgörðum.
Friður dauðans er samur hér og þar; svefninn
jafnhöíigur efra og neðra.
En satt er það, að ég ber, sem flestir aðrir,
löngun í brjósti mínu til þess, að kjósa mér önduð-
nm legstað.
Líklega er það venjan og arfgengið sem skapar
þessa þrá, skynsemi mín færir öflug rök gegn henni;
reynir til þess að gera liana að kreddu. Þó get ég
ekki hrundið henni úr huganum og þar við situr.
Helst vil ég beinin liera og þar vil ég liinstu hvíl-
una fá, á Þórunnartóltum í Mikley; þar hefi ég oft
staðið á bjarginu fyrir vestan og horft með ánægju