Sumargjöf - 01.01.1907, Blaðsíða 38

34
Sumargjöf.
Hann hélt áfram:
»Eftir 20 ár verður öll Norðurálfan á okkar
valdi. Prússland verður öllum ifirsterkara«.
Englendingunum fanst fátt um og svöruðu ekki
framar. Andlitin voru orðin óhræranleg og voru á-
síndum sem síðskeggjuð vaxandlit. Nú tók prúss-
neski liðsforinginn að lilæja. Hann hallaðist aflur í
setinu og mælti mörg hæðiirði. Hann hæddist að
Frakklandi í sárum, hann hafði hrópirði um sína
sigruðu óvini, hann hæddist að Austurríki, er íirrum
hafði verið ifirunnið, hann fór liáðulegum orðum um
þrautseiga vörn héraðanna og svívirti sjálfhoðaliðið
í orðum og hið gagnslausa stórskotalið. Hann mælti
þau raupsirði, að Bismarck mundi higgja járnborg
úr herteknum fallbissum. Og alt í einu sletti liann
löppunum upp í sætið við hliðina á Duhuis, svo
nærri honum, að rosabullur hans skilu út föt Frakk-
ans. Dubuis roðnaði út undir eiru og leit uudan.
Nú var svo að sjá sem Englendingunum stæðiá
sama um alt, sem í kringum þá var, rétt eins og þeir
væri í einni svipan horfnir til eiar sinnar langt frá
harki og hávaða heimsins.
Liðsforinginn tók upp pípuna sína og leit beinl
framan í Dnbuis:
»Ekki vænti ég þér eigið tóbak?«
Dubuis svaraði:
»Nei, lierra minn!«
Þjóðverjinn hélt áfram:
»Eg ætla að biðja iður um að fara út og sækja
mér tóbak, þegar lestin stöðvast«.
Svo hló liann aftur:
»Eg skal stinga að iður nokkrum aurum«.