Dvöl - 04.11.1934, Blaðsíða 9

4. nóv. 1934
D V
Ö L
5
a8 reyna. Ýmsir aðrir möguleik-
ar til að ná í vinnu koma mér
í hug. En ég kem mér ekki á
stað. Ég reyni aðeins að komast
undan augnaráðunum, til að geta
hlustað á hjarta, mitt.
Einn góðan veðurdag er síð-
asta brauðið borið fram og etið.
Allt er búið. Kveljandi þögn rík-
ir í köldu herberginu. Mamma
situr fyrir framan ofninn og ger-
ir við sokka. Karl og Evert sitja
yfir bókum sínum og stelast til
að líta á mig, við og við.
Margit kemur inn og stað-
næmist við dyrnar. Andardrátt-
ur hennar hefir frosið á kápu-
kraganum og hún er rjóð í kinn-
um af kuldanum.
—- Villtu ekki koma út með
mér svolitla stund, Emil, segir
hún. Það er svo yndislegt úti.
Margit er sjálf yndisleg. Hún
er breiðleit, dálítið rjóð í kinn-
um og dökkeygð.
Mamma og bræðurnir líta
spyrjandi til mín. Þegar ég rís á
l’ætur birtir yfir þeim. Mamma
flýtir sér að hnýta trefilinn um
hálsinn á mér, en það fer allt
i handaskolum, svo að Kaii verð-
ur að hjálpa henni.
Svo göngum við út. Jörðin er
þakin snjó og uppi yfir okkur
glitra stjörnurnar. Það er ógur-
lega kalt í kvöld. En hendi Mar-
gitar hvílir á handlegg mínum
og hita leggur frá líkama henn-
ar til mín. Við göngum þögul
eftir götunum.
Móti okkur koma menn og
þjóta fram hjá. Sumir eiga ann-
ríkt og flýta sér, aðrir ganga í
hægðum sínum. Venjuleg gö.tu-
mynd, sem maður er hættur að
veita eftirtekt.
Langt er síðan við gengum
hér saman síðast og á meðan
hefir dauðinn komist upp á milli
okkar. Sjúkt hjarta.
Við nemum staðar undir Ijós-
kerinu hjá Rosenlew. Auðvit-
að verðum við að fara inn til
að hlýja okkur í þessum kulda.
Margit situr og hugsar. Margit
þjáist. Hún er að reyna að ráða
gátu, mig. Ég sé það á andliti
hennar, augunum og vörunum.
Hvernig átti hún að ráða í
það?
Loksins snúum við heim á leið.
Nú er öll von úti. Lífið er dap-
urt og vonlaust. Við hægjum
gönguna eftir því sem nær dreg-
ur heimili mínu.
En þessi ganga endar þó, eins
og allar aðrar. Við stöndum fyr-
ir framan dyrnar og horfum
hvort á annað.
Margit hallast upp að brjósti
mínu og grætur með ekka, eins
og líf hennar hafi allt í einu
brunnið til ösku og hún standi
yfir rjúlcandi rústunum.
— Gráttu ekki, Margit, segi
ég.
En ekkinn verður þyngri og
þyngri. Hann kemur djúpt neð-
an úr brjóstinu, beint frá hjart-