Dvöl - 04.11.1934, Blaðsíða 16

12
D V
Ö L
4. nóv. 1034
ykkar, þá vil ég votta ykkur
þakklæti mitt með því að segja
ykkur leyndarmál, sem getur
orðið ykkur að féþúfu. Þú skalt
þegar í stað gerast læknir, kunn-
ingi, og nú ætla ég að segja þér,
hvernig þú átt að fara að: Þegar
þú ert kallaður til sjúklings og
sérð mig standa við höfðalagið,
þá geturðu fullyrt að þú skulir
lækna hann, og skaltu gefa hon-
um inn meðul, en einu gildir hver
þau eru; það má vera blávatn, ef
þér sýnist, því að sjúklingnum
batnar alltaf. En sjáir þú mig
aftur á móti standa með Ijá minn
við fótagaflinn, þá stoða engar
aðgerðir, því að sjúklingurinn
hlýtur að deyja, hvað sem reynt
er honum til bjargar.
Þannig varð nú maðu’rinn
læknir, og fór í öllu að ráðum
Dauðans, kunningja síns. Jafnan
gat hann sagt það fyrir með
vissu, hvort sjúklingurinn hlyti
bata eða bana. Þar sem þessi for-
spá hans brást aldrei og hann
varði litlu fé tii lyfja, því að
venjulega gaf hann sjúklingum
sínum ekkert annað en vatn,
hvað sem að þeim gekk, þá varð
hann mjög eftirsóttur og grædd-
ist of fjár á skömmum tíma.
Hvenær sem Dauðinn átti leið
þar um héraðið á ferðum sínum,
kom hann alltaí við til að sjá
guðson sinn og spjalla við föður
hans.
Barnið óx og stækkaði og tók
svo miklum framförum, að undr-
un sætti, en læknirinn varð hins
vegar ellilegri og hrcrlegri með
hverjum degi.
Dag nokkurn sagði Dauðinn
við hann:
— Ég lít alltaf inn til þín, þeg-
ar ég er á ferð hér, en þú hefir
enn aldrei komið til mín. Þú ætt-
ir nú, að koraa með mér, svo að
ég geti launað þér viðtökurnar
hérna og sýnt þér húsið mitt.
— Ætíi ég þykist ekki koma
þangað nógu snemma, svaraði
læknirínn, — því að ég veit, að
þeir, sem einu sinni eru komnir
til þín, eiga ekki heimförina
frjálsa.
— Vertu rólegur þess vegna,
því að ég legg ekki hald á þig
fyrr en þín stund er komin; þú
veizt, að ég er með afbrigðum
réttlátur.
Læknirinn bjóst þá til ferðar
með kunningja sínum til þess að
heimsækja hann. Þeir gengu
lengi, lengi yfir fjöll og dali,
sléttur og skóga, ár og læki, og
fóru um sveitir, sem læknirinn
hafði aldrei heyi’t talað um.
Loks nam Dauðinn staðár hjá
gömlum kastala, sem var girtur
háum múrum og stóð í dimmum
skógi, og sagði við förunaut sinn,
að þeir væru komir á leiðarenda.
Þeir gengu inn. Húsráðandi
bauð fyrst gesti sínum hinar á-
gætustu veitingar, og leiddi hann
síðan inn í afar mikinn sal, þar
sem loguðu margar milljónir
kerta af öllum stærðum og mis-