Dvöl - 09.12.1934, Blaðsíða 7

9. dcð. 1934
D V
Ö L
T
án þess hann hefði vitað af því.
En nú gerði ekkert til þó hann
vissi af því, eftir að hafa eignast
þennan nýja vin, nú fann hann^
að það gat ekki komið fyrir aft-
ur.
Oftast nær skildi hann Víga
eftir heima, honum fannst hann
hafa þar góðan vörð yflr satneig-
inlegum fjármunum þeirra. Ein-
stöku sinnum tók hann þó Víga
með sér út og hafði haitn þá í
vasanum. Og ef þeir voru einir
saman, eða svart hríðarveður, eða
dimm þoka var í bænum, gelti
Vigi félagslega og vingjarnlega.
— Vov, vov — —!
Sæfinnur brosti í kampinn og
og lofaði honum að leika sér.
Ilann hafði gott af því að æfa
dálitið röddina. Ilcima í náðhús-
unum urðu þeir að hafa hljótt um
sig, til þess að vekja ekki á sér
giu».
Sæfinnur með sextán skó hafði
lifað svo kyrlátu og friðsömu lifi,
að í heil tuttugu ár hafði enginn
veitt því athygli hvar hann bjó.
Ilann hélt afram að bera vatn og
mó í húsin, fékk sumstaðar kaffi,
annarsstaðar matarbita, tók á móti,
við ýms hátíðleg tækifæri, nokkr-
um ljúffengum bitum með ástúð-
legu brosi og stakk þeim inn á
sig, þó hvorki væri sá fengur til
margs eða mikils. En hvern eyri,
sem hann innvann sér lagði hann
til hliðar í lirúguna sína.
Fólk hafði gaman af að sjá hann
ganga á brauðbökkunum sinum
og götudrengirnir hrópuðu nafnið
hans á eftir honum, þegar þeir
höfðu ekki þýðingarmeiri störfum
að gegna, eða sungu fullum hálsi
vísuhelminginn, sem þeir höfu bú-
ið til um hann. En Sæfinnur lét
þetta ekkert á sig fá. Að fólk hafði
ekki meiri greind til að bera, en
svo, að hafa gaman af að erta
friðsaman og heiðarlegan mann og
ekki látið hann fara óáreittan ferða
sinna, var verst fyrir það sjálft.
Af, skynsemi gæddum verum, sem
hægt varað treysta, þekkti Sæfinnur
eiginlega engan, nema sig og Víga.
Og fyrst það var nú útilokað að
hann yrði nokkurntíma sviftur
Viga, þes.8um eina vini sem hann
átti, þá þóttist hann fullkomlega
öruggur.
En liamingjan er fallvölt.
Og bar það við einn góðan veð-
urdag, að heilbrigðisnefndin komst
að því að í náðhúsunum við Glas-
gow bjó maður — já, hafði meira
að segja búið þar í tuttugu ár.
Svo það var sannarlega kominn
tími til þess að taka í taumana.
Sæfinnur fékk skipun um að
flytja sig í burtu. En orð eru að-
eins orð og þau lét hann sem
vind um eyrun þjóta. Fólk sagði
yfirleitt svo margt, raupaði um
alla heima og geima. Sæfinnur
ráðgaðist um þetta við Víga og
þeir komu sér saman um að lofa
þeim bara að rausa og gjamma.
En Sæfinnur var aðeins einn á
móti mörgum, eða réttara sagt,