Dvöl - 09.12.1934, Blaðsíða 8

D V
Sæfinnur og Vigi voru aðeins tveir
á raóti mörgum og útlitið alls ekki
gott. Lögreglan heimsótti hann
með tvo menn með sér, vopnuð
hjólbörum og krafðist þess að Sæ-
finnur opnaði lásinn, ella sprengdi
hún dyrnar upp.
Sæfinnur — sem fyrir himins-
ins miskunnsömu ráðstöfun hafði
Víga f vasanum þenna dag —
viðurkenndi sig sigraðan og opn-
aði lásipn, en stakk honum jafn-
skjótt í vasa sinn. Síðan stóð hann
hógvær og horfði á lögregluna
meðan hún var að rífa í sundur
fletið hans, horfði á hana tína
hvern peninginn fram eftir annan,
hlaða öllum hinum eignunum á
bðrurnar og aka þeim niður í
fjöru og kaBta gersemunum hans
í sjóinn.
— Hvers vegna rænið þið míg
eignum minum? spurði hann hrein-
8kilnislega, en yrti að öðru leyti
ekki á þá.
— Fyrir peningunum gerum við
auðvitað full skil, fullyrti lögreglu-
þjónninn. — Þeir skulu allir verða
reiknaðir þér til eignar, hver ein-
asti eyrir, nirfillinn þinn. Ekki
erum við þjófar.
Lögregluþjónninn leit í kring-
um sig til þess að fá samþykki
áhorfendanna, og þessi hópur
forvitinna bæjarbúa og götudrengja
sem safnazt hafði til að horfa á
aðfarirnar, hló og æpti. Annars
hagaði þessi samkunda sér eins
og fólk er vant að gera við slík
tsekifæri; rak upp óp og óhljóð
ö L 9. des. 1934
og reif og henti öllu, sem hönd
á festi. Sæflnnur' veitti því ekki
hina minnstu athygli, heyrði ekki
einu sinni hinar léttúðugu athuga-
semdir þess.
Þegar Sæfinnur sá, að eyði-
leggingin varð ekki umílúin, þá
tók liann að hjálpa lögreglunni og
tína saman peningana. Tókst hon-
um með því að stinga ýmislcgu
undan og fela í vösum sínum. Þar
á meðal var silkiseglið hans. Eu
þegar hann sá eignum sínum,
hveijum hjólbörufarminum eftir
annan, ekið í sjóinn, þá tók liann
það svo nærrí sér, að hann and
varpaði og sagði:
— Skárra er það nú hervirkið
sem þið gerið, bræður.
I lirúgunni hans Sæfinns fund-
ust um 300 krónur í gulli og silfri.
Þar að auki fundust nokkrar spes-
íur, ríkisdalir, ríkisort, rnörk og
skildingar — peningar, sem voru
úr gildi gengnir fyrir fimmtán
árum. Sveitarstjórnin ákvað að
hafa sjálf umráð yfir eigum hans.
Sæfinn tók þetta svo sárt, að hann
gafst upp við að vinna. Til livers
átti hann að vera að vinna, úr
því svona var komið? Og svo
var honum komið íyrir á gamal-
mennaliæli.
Ekki lét Sæfinnur mcira á sér
bera eða varð skraflireifnari eftir
að þessi breyting var á orðin.
Áður höfðu menn varla gengið
milli húsa án þess að mæta Sæ
finni á brauðbökkunum sínum,
með mópoka á bakinu eða vatns-