Dvöl - 09.12.1934, Blaðsíða 11

D V
Ö L
11
& des.:1934
í kyrnu, sem við földum í eldhús-
inu. Síðan lögðum við flöskuna á
hliðina á borðið úti í garðinum, þar
sem við höfðum drukkið kaffið,
settum svo stól undir stútinn og
helltum dálitlum dreitli af púnsi í
stólsetuna og á borðið. Við brutum
nokkra gamla bolla og stráðum
brotunum um allt, og limuðum
sundur gamlan stól. Vöggustólnum
hentum við upp í tré. Að lokum
tókum við girðingarstaura og ým-
iskonar flíkur og koraum því svó
fyrir, að sem allra greinilegast
yrði, að hér hefði staðið ægilegur
bardagi. Síðan földum við okkur
bak við eitt útihúsið.
Við fengum hjartslátt af á-
nægju, þegar við sáum hina ó-
sviknu skelfingu félaga okkar og
gesta. Þeir skoðuðu fyrst, ótta-
slegnir, viðurstyggð eyðilegging-
arinnar og börmuðu sér yfir púns-
inu góða, sem nú vökvaði jörðina,
í stað þess að veita gleði og yl. Að
lokum fóru þeir að ræða um örlög
okkar í áhyggjutón. Auðvitað hafði
einhver óaldarlýður af öðrum eyj-
um ráðizt á okkur — en hvar vor-
um við nú niður komnir? Þeir
hrópuðu á okkur, milli þess sem
þeir reyndu að gera sér grein fyr-
ir viðburðunum og örlögum okkar.
Allt í einu datt þeim nokkuð
skelfilegt í hug. Við höfðum þó ekki
drukkið okkur svo svínfulla, að við
hefðum lent í áflogum. En á móti
því mælti, að hversu vitlausir, sem
við hefðum orðið, hefðum við þó
sennilega gætt þess, að hella ekki
púnsinu niður. Nei — hér hafði
staðið bardagi við ókunna eyjar-
skeggja, sem ef til vill voru nú að
elta okkur úti um mörkina, eða
höfðu blátt áfram slegið okkur í
rot. —
Hér var ekkert hægt að gera, og
báturinn var á förum. Með alvöru-
svip og djúpar hrukkur i enninu
kvöddu gestir okkar. Þeir höfðu
ekki búizt við, að þessi skemmtilega
heimsókn mundi enda svo sorglega.
Nú gátum við ekki setið á okkur
lengur, og komum fram úr fylgsni
okkar með fáránlegum tilburðum.
Við vorum reikulir í spori, hlógum
bjálfalega og reyndum á lítt skilj-
anlegri mállýzku að sannfæra gesti
okkar um, að þeir mættu til með
að standa dálítið lengur við, og
borða morgunverð með nógu púnsi.
— Púnsið búið? — Gerir ekkert. —
Kaupum púns í áætlunarbátnura,
öl og munkavín og ennþá meira
púns. —
Hneykslaðir yfir ástandi okkar
og strembnir á svip fóru gestirnir
að hafa sig burt. Þeir hneigðu sig
í kveðjuskyni og tíndust aftur
á bak út um garðshliðið án þess að
brosi brigði fyrir á döprum and-
litum þeirra.
Nú fannst mér nóg komið.
— Svona, Alf, nú hættum við
þessum skrípalátum.
Við urðum nú ófullir í skyndi og
fórum að telja gestunum trú um,
að við hefðum aldrei fullir verið.
Þeir trúðu okkur ekki. Við eltum
þá niður á bryggju, ekkert dugði.