Dvöl - 16.12.1934, Blaðsíða 4

i
D V
16. des. 1834
hans, nefndi hann með nafni,
spurði hvernig hann hefði sofið
og skrafaði við hann í mesta
bróðerni. Það hefði svei mér mátt
vera skynugur náungi, sem hefði
grunað, að á hverri nóttu kæmi
ég til hans og stæði yfir honum
í vígahug.
Áttundu nóttina opnaði ég
dyrnar gætilegar en nokkru
sinni áður. — Klukkuvísirinn
hreyí'ðist hraðar en hendin á
mér þá. Aldrei hefi ég verið eins
kænn né skilningarvit mín svo
skörp. Ég gat varla varist sigur-
hrósi. Að hugsa sér að ég skyldi
opna dyrnar smám saman, án
þess að hann hefði m'nnstu hug-
mynd um, það fékk hláturinn til
að sjóða niðri í mér. Ef til vill
heyrði hann það, því að hann
bylti sér í rúminu eins og hann
rumskaði. En haldið þér kann-
ske, að ég hafi snúið til baka.
Nei, hann gat ekki séð að hurð-
in opnaðist, því að það var kol-
svarta myrkur í herberginu. —
Karlinn hafði alltaf hlera fyrir
gluggunum, vegna þess, að hann
var með afbrigðum þjófhræddur.
Ég var búinn að stinga hausn-
inn um gættina, en þegar ég
ætlaði að kveikja á skriðljósinu
marraði í því, og gamli maður-
inn reis upp í rúmi sínu og kall-
aði. Hver er þarna?
Ég stóð grafkyr og mælti ekki
„Drð .frá vörum. 1 heilan klukku-
tíma hreyfði ég hvorki legg né
Ö L
lið, en aldrei heyrði ég karlinn
leggjast niður. Hann sat og
hlustaði eins og ég hefi gert nótt
eftir nótt, þegar dauðsmanns-
klukkurnar tifuðu milli þils og
veggjar.
Allt í einu heyrði ég skelfing-
arstunu. Það var ekki sorgar- eða
kvalastuna, heldur þetta djúpa,
hálfkæfða hljóð, sem stígur upp
úr djúpum sálarinnar. Þegar ótt-
inn yfirbugar hana. Ég þekkti
þetta hljóð. Óteljandi eru þær
nætur, sem það hefir stigið upp
frá brjósti mínu, og með berg-
máli sínu margfaldað kvalir mín-
ar. Ég þekkti vel þjáningar
gamla mannsins og ég aumkvaði
hann, en samt hlakkaði í mér.
Ég vissi að hann hafði vakað frá
því hann rumskaði, og ótti hans
hafði farið sívaxandi. Hann hafði
reynt að telja sér trú um að
þetta væri ástæðulaus hræðsla,
en ekki getað það. Skuggi dauð-
ans hafði umvafið hann — hann
fann áhrif hans og óljóst vissi
hann að höfuð mitt var í gætt-
inni.
Þégar ég hafði beðið þess með
þolinmæði langa stund, að karl-
inn legðist út af, ákvað ég að
opna skriðljósið. Þér getið ekki
trúað hvað ég var varfærinn. Ég
opnaði svolitla smugu og örlítill
geisli skein á — gammsaugað.
Það var opið, galopið. Ég várð
alveg æðisgenginn. Af andliti
gamla mannsins sást ekkért