Dvöl - 16.12.1934, Blaðsíða 14

16. des. 1934
14 D V
vettlinga. Var hann og vitur mað-
ur og vel lærður á þeim dögum,
talaði latínu sem móðurmál sitt.
Var það siður hans, þá prestar eða
lærðir menn heimsóttu hann, að
hann mælti jafnan við þá á latínu.
Kom þá hjá sumum þeirra ekki
nema orð á stangli, þar sem honum
varð hvergi stanz. Ræðumaður var
hann góður, en heldur raddstirð-
ur. Hann orti og jafnan vísur, er
flestar munu týndar vera, því að
lítt munu ritaðar verið hafa, en þó
má telja þær, er eftir eru í manna
minnum.
Einu sinni kom Stefán prófast-
ur út í kirkjugarð, þá er verið var
að taka þar gröf, og kom upp
gröftur mikill. Mælti hann þá fram
vísur þessar:
Beina fans hér fáum séð,
fríðleiks glansa þrotinn,
vart má stanza, virða geð,
vor skulu dansa’ 1 leikinn með.
Hetjur merkar heims um bý,
hér með klerkar fróðir,
fjörgyns kverkar ofan í
aðkastssterkar hlaupa frí.
Valt er að telja virða ró,
við ei dvelja fáum,
öll til heljar öld fer þó,
eins og belja vötn í sjó.
Og í öðru sinni kvað hann:
Þó fari menn um fold og mar
og firðum lukkan dilli,
eins er hann dauði allsstaðar
°nria hpima á milli.
6 £
Einu sinni var prófastur sóttur
utan af Sléttu til að þjónusta
mann, er Tumi hét. Kom hann þá
til baka að Brekku. Var þar fyrir
Illugi skáld Helgason, og spurði
hann prófast, hvernig Tuma liði.
Prófastur svaraði og kvað:
Líf og dauði tefla tveir,
Tuma fá ei sparað,
hvorki lifir hann né deyr,
heimskulega er svarað.
Illugi svaraði: „Ónei, hyggilega
er svarað". Prófastur stanzaði ei
og mælti í ljóðum:
Þó að mestu þyki mér
þrotinn sjóveg strangan,
en brimróðurinn eftir 'er
inn fyrir hafnartangann.
Stefán prófastur átti kú þá, er
Búkolla hét. Mjólkaði hún jafnan
22 merkur í mál eftir að hún bar
og lengi síðan. En er slátra átti
kúnni, reið prófastur út að Brekku,
næsta bæ, og er hann kom þar, kvað
hann:
Hugprúðan mig halda má,
hvað lízt ykkur núna?
Bænum hryggur flúði ég frá
fyrir gamalkúna.
Hefir ei svoddan huglaust grey
heyrst í nokkrum sögum,
mikill haldinn mundi’ ég ei
maður á fyrri dögum.
Vegur sá liggur á milli Sléttu og
Núpasveitar, er Hafnarskörð eru
kölluð. Innan til í skörðunum er
steinn einn ei allstór. Sló prófast-