Dvöl - 27.01.1935, Blaðsíða 7

27. jan. 1935
D V ö L
7
sem hann elskar, til þess að það
vaxi í skilningi og góðum siðum.
En ekki eru heldur allar sálir
jafnar hjá okkur Gyðingum: Sum-
ar eru ógöfugar og litlar, eins og
til dæmis að taka sálin í Zorak
Klíp. Kennarinn þinn, villutrúar-
maðurinn, hefir sál frá djöflinum.
Svo eru til stórar sálir og skírar
eins og hvítt mjöl.
Ég gat lítið skilið í þessu um
stærð sálnanna, en ég ímyndaði
mér, að munurinn á þeim væri eins
og á rúgmjöli og hveitimjöli og
mjöli, sem haft er í sabbatskökur.
— En aðalatriðið, sagði rabbí
Jósef, eru þrengingarnar og þján-
ingarnar. Ekki svo mikið sem ein
sál týnist; allar verða þær að koma
aftur á það stig, sem þær voru á,
þegar þær voru sendar í heiminn,
og þær fá ekki aðra hreinsun en
þjáningarnar og þrengingarnar;
skaparinn sendir oss þjáningarnar
til þess að minna oss á, að vér er-
um ekki annað en hold og blóð,
brotinn leir, ekki neitt, og þegar
hann lítur á oss, föllum vér sund-
ur í duft eins og sandur jarðar-
innar. En einnig í öðrum heimi
eru sálirnar hreinsaðar.
Og hann sagði mér, hvernig far-
ið er með vesalings sálirnar í Ge-
henna.
Yfir hátíðirnar hafði ég næg-
an tíma til að hugsa um þetta.
Stundum dreymdi mig það á
nóttunni, að ég væri kominn í
annan heim. Ég sá hvernig engl-
arnir réttu fram" hendurnar til
þess að grípa sálirnar, sem komu
frá jarðheimi. Englarnir skipuðu
sálunum niður; þeim hreinu og
snjóhvítu var hleypt inn og þær
flugu eins og hvítar dúfur beint
inn í paradís. Óhreinu salunum
var safnað í bunka og síðan
steypt í sjóinn,‘og þar stóðu svart-
ir englar með svartar hendur og
þvoðu þær, og svo voru þær
þvældar og soðnar í stórum,
svörtum pottum, sem stóðu yfir
eldinum í Gehenna.
Og þegar óhreinihdin voru und-
in úr þeim og þær strauaðar, —
þá mátti heyra eymdarvein sáln-
anna heimsendanna milli.
f óhreina bunkanum sá ég'sál
kennara míns,* villutrúarmanns-
ins. Hún var þvæld og nudduð,
soðin og núin, én hún vafð æ
svartari og svartári.
Og engill mælti: —• Þetta er
sál kennarans, villutrúarmanns-
ins! Og annar engill sneri sér að
mér og sagði reiðilega : — Ef þú
gengur sama veg og þessi kenn-
ari, þá verður sál þín svona svört
og glatast að lokum.
— Nei, nei, ég fer ekki þann
veg! æpti ég upp úr svefninum.
Mamma vakti mig.
— Hvað gengur að þér, gull-
ið mitt? spurði hún skelkuð. Þú
löðrar allur í svita.
„Ég var, mamma, í .öðrum
heimi.
Um morguninn spurði hún mig