Dvöl - 27.01.1935, Blaðsíða 13

27. jan. 1935
D V
Ö L
13
leita lengi, til þess að finna karl-
mann, er hefði þá kosti báða.
Því bar ekki að neita, að allur
þessi undirbúningur mundi kosta
peninga — mikla peninga. Hvað
er það, sem ekki kostar peninga?
En svo bar eiunig á það að líta,
að þetta mundi hafa ýmiskonar
sparnað í för með sér. Hún var
nú t. d. strax búin að spara nokkra
aura með þvl að láta vega sig
fyrir ekki neitt. Og svo þessir
ódýru vetrarsokkar, sem hún hafði
keypt. Það var engin smáræðis
uppliæð, sem hún hafði sparað þar.
En þó var aðalsparnaðurinn í því
fólginn, að framvegis mundi hún
aidrei eyða peningum í bíla eða
strætisvagna. Hér eftir færi hún
allt gangandi.
Já, maður verður að horfa í aur-
ana.
En karlmennirnir! Þeir mega
eyða eins og þeim sýnist, þó þeir
telji eftir hvern eyri, sem þeir láta
konurnar sínar fá.
En þegar nú öllum undirbúningi
er lokið hvað fatnaði viðvikur þá
kemur spurningin: fívað getur
kona af yfirstétt haft sér til skemmt-
unar á gönguferðunum, sem hennj
er samboðiðý
Ekki kemur eiginmaðurinn til
greina. Pyrstog fremstmundi hann
ekki nenna að vei-a úti með henni
á hverjum degi, í öðru lagi mundi
hann ekki liafa tíma til þess og í
þriðja lagi er lítilskemmtun af karl-
mönnum yfirleitt --- nema þá rétt
fyrst í stað. Nei, þá var betra að
fá sér stóran og fallegan hund.
Eða þá lítinn kjölturakka. Já, þarna
kora það. Hún þurfti að kaupa
kjölturakka.
Þeir eru tryggir og fylgispakir.
Maður getur teymt þá í bandi eða
tekið þá á handlegg sér eftir því
sem verkast vill. Maður getur
hegnt þeim, þegar þeir haga sér
illa, þvegið þeim og yfirleitt stjórn-
að þeim eftir geðþótta sínum. Það
er meira en hægt er að segja um
karlmennina.
Er hægt að hugsa sér sælla en
að bera svona lítið, trygglynt og
fallegt dýr á handlegg sér? Það
setur svip á mann á við nýjan
hatt eða jafnvel meira.
Náðug frúin setti auglýsingu i
víðlesið blað um kaup á þessum
tilvonandi fylginaut sínum. Hann
átti að vera vel upp alinn, göfug.
ur að innræti og fást fyrir sæmi-
legt verð.
Næstu dagana máttu stofur náð-
ugrar frúarinnar miklu fremur
teljast hundabústaðir en manna,
svo mikið barst að af hundunum.
En náðug frúin var vandlát. Hér
mátti ekkert handahóf eiga sér
stað, því liér var um það að ræða
að velja fylginaut hennar og vin,
og hann mátti, eins og gefur að
skilja, ekki vera af verri endan-
um. Loks hitti hún þó einn, sem
var nógu lítill, nógu vel upp al-
inn og með nógu göfugt innræti
til þess að hann væri maklegur
þessarar stöðu.
Þessum degi og þeim næsta