Dvöl - 03.02.1935, Blaðsíða 3

8. íebrúar 1935
D V Ö L
S
Jónas Jónasson, frá Hrafnagili
Núna rétt fyrir jólin kom út
bók, sem minnti mig- svo fallega
á gamlan kennara minn. Bókin er
íslenzkir þjóðhættir eftir séra
Jónas Jónasson frá Hrafnagili og
kennari minn er höfundur bókar-
innar sjálfur. Og þegar ég um
sama leyti er beðinn að skrifa
eitthvað í jólablað Nýja dagblaðs-
ins er mér ekkert hugstætt annað
en þessi gamli kennari minn"').
Ég var bam þá, þegar ég
kynntist honuni, að vísú 18—20
ára að aldri, en þroskinn var
*ninni en aldurinn. Ég gekk þá í
Gagnfræðaskólann á Akureyri.
*') þegar þessi grein kom, var búið
ákveða annaö 1 blaðið —■ því
kenaur hún hír.
Þar voru kennarar, sem' af flest-
um voru taldir atgerfismeiri við
starf sitt. Hann var m i n n kenn-
ari. Ég var svo gæfusamur að
eignast góða kennara síðar, suma
ágæta. Hans minnist ég allra
bezt.
Fyrsta kynning mín af kennslu
hans var þó ekki heppileg. Ég
kom til að taka próf upp í annan
bekk skólans óreyndur og ófram-
færinn, hafði aldrei gengizt undir
nokkurt „próf“ áður, ekki svo
mikið sem til bamaspurningar,
því að ég er ófermdur. Eitt af
fyrstu munnlegu prófunum, sem
ég gekk undir var próf í Islend-
ingasögu hjá sér Jónasi. Ég hélt,
að ég kynni vel og einkum þetta,
sem ég gekk upp í, um erfðahyll-
inguna í Kópavogi. En kennaran-
um var svo annt um að hjálpa
mér, að mér féllst hugur. Hann
tæpti á svörunum, og ég lét hann
segja þau öll. Þetta var ekki hon-
um að kenna allt. Ég hefi alltaf
öðm hvom síðan og á líkan hátt
gert verri próf (og hefi ég þá
margt í huga) en ég er maður til.
En þetta var honum að kenna
líka. Hér kom fram, það sem mest
sakaði ágæti kennslu hans. Hann
hjálpaði of mikið.
Svo var það ef til vill annað
líka. Það vantaði strangleik 1
kennsluna hans. Aldrei kallaði
hann okkur upp að kennaraborð-