Dvöl - 03.02.1935, Blaðsíða 8

8
D V
Ö L
3. febrúar 1935
ungu stúlkurnar eru ekki alskyggn-
ar. Hvað skyldu þær hafa hugsað
um hann hefðu þær vitað, að síð-
ustu daga mánaðarins laumaðist
hann inn í Hundóbeinið, lítilfjör
legt matsöluhús, þar sem fá mátti
einhvern mat, sem enginn vissi
hvað var, fyrir 20 pfenninga.
Eu Fred Tiedemann fór ofur
varlega. Hann skauzt ekki inn um
dyrnar á Hundsbeininu nema hann
væri alveg viss um að enginn
maður væri á götunni þar nálægt,
því hvað ætli laglegri stúlku
dytti í hug, ef hun sæi hann fara
þar inn? Hugsið ykkur þvílíka
Bneypu!
Þriðjudaginn 31. marz stóð Fred
Tiedemann og hugsaði ráð sitt.
í aðra vogarskál huga síns lét
hann stolt sitt og sjálfsvirðingu,
en matarlystina i hina, og hann
komst að raun um að matarlystin
er miklu þyngri á metunum en
öll fordild og lieimslegur hégómi.
Úlf hrekur hungur úr skógi, segir
máltækið, og reynslan segir að
það reki rembilætið úr mönnunum.
Fred velti tveim síðustu nikkel-
skildingunum í vasa sínum og fór
inn í Hundsbeinið.
Þetta lánaðist ágætlega. Enginn
tók eftir honum. Og inni í borð-
Balnum þurfti hann ekki að skainm-
a8t sín fyrir neinum. Mötunautar
hans voru allir fátækir eins og
hann, — sigghentir verkamenn,
fölleitir listamenn og aðrir öreigar.
Hann gaf sig allan að diskinum
sínum. Enginn mælti orð frá vör-
um. Þegjandi gleyptu menn 1 sig
einskonar mélgrautarsósu og fóru
út eins fljótt og þeir gátu. Það er
margreynt, að baklausir trébekkir
ýta ekki undir menn að eyða tím-
anum í heimspekilegar hugleiðing-
ar meðan þeir eru að matast.
Fred Tiedemann fór út eins og
aðrir, þegar bann var búinn. Hann
var nú ekki eins auðmjúkur og
áður, því að nú var maginn sadd-
ur. Þá er lífið ekki eins tilgangs-
laust og annars.
Ilann opnaði hurðina og rak
höfuðið ofur gætilega út í gáttina,
líkt og varkár hermaður gægist
upp úr skotgröf. Jú, honum var
óhætt, Engin lifandi vera var sjá-
anleg á allri götunni nema einn
flækingshundur. Fred fór út og lét
aftur hurðina, en hann hafði ekki
sleppt takinu af hurðarhúninum,
þegar glæsileg yngismær kom út
úr húsi þar skammt frá. Hann
þekkti hana undir eins. Lilli Knoll!
Yndislegasta stúlkan í bókmennta-
deildinni! Tvítug, ljóshærð, munn-
rjóð, elskuleg. Og þarna var hún!
Og hún sá hann! Hann var eyði-
lagður og hefði helzt viljað geta
horfið á brott og hulið skömm sína
átta röstum fyrir jörð neðan, en
ekkert skýldi honum fyrir augum
hennar. Nú þætti henni kannske
ekki mikið til hans koma, og í
henni hafði hann þó verið skotinn
í hálft ár! Jæja, hann var búinn
að fara með sig. Ræfilsgrey, sem
étur í Ilundsbeininu!
Hann lét eins og hann tæki