Dvöl - 03.02.1935, Blaðsíða 9

3. febrúar 1935
D V ö L
9
í djúpi Hallmundarhrauns
Eftir Hallgrím Jónasson
Bjartur og heiðríkur dagur mitt
í sumarlangri dimmviðursúld Suð-
urlands.
Og enn eru naumast rismál.
Við komum að Húsafelli í gær-
kveldi, tímanlega, og í dag er
ferðinni heitið upp að Surtshelli.
Ég fer að hraða mér í fötin.
Andspænis mér hrýtur bílstjórinn
í rúmi sínu. I dag má hann sofa
nægju sína, okkar vegna. Yíir árn-
ar verður bíl ekki ekið að þessu
ekki eftir henni og skálmaði
skömmustulegur af stað og fór í
þá áttina, sem hún kom ekki úr.
Nokkrum skrefum fram undan sér
sá hann opnar útidyr, og ætlaði
að leita sér þar hælis. En áður
skotraði hann augunum einu sinni
í laumi til gyðjunnar sinnar. Og
hvað haldið þið g,ð hann haíi séð?
Ungfrú Lilli Knoll gekk hiklaust
inn um dyrnar á Hundsbeininu.
Fred Tiedeman sá og skildi og
skammaðist sín. Honum þótti verra
en illt að eiga ekki til aðra tutt-
ugu pfenninga, svo að hann gæti
aftur farið inn í Hundsbeinið,
hnarreistur og ánægður með sjálf-
an sig í þetta skiptið, og borðað
þar með Lilli Knoll. En nú var
hann öldungis auralaus.
Ætti hann að bjóða henni að
borða með sér í Kempinski annað
kvöld?
sinni né fram í Hallmundarhraun.
Þess vegna höfura við beðið um
hesta og fylgdarmann. Samferða-
menn minir, tveir erlendir skóla-
stjórar, eru þegar komnir út á tún.
Það leggst vel í þá veðrið í dag
og þeir eru að athuga fararskjót-
ana, sem verið er að reka í hlaðið.
Slátturinn er nýbyrjaður. Tvær
ungar kaupakonur standa við að
hjakka ka-floðna spildu niðri á vell-
inum. Nokkru neðar slær bóndinn
með vél. Svalur fjallaþeyr norðan
og austan af hálendinu þýtur
mynduglega í skógarbreiðunni norð-
an við Kaldá, sem rennur ör-
Bkammt frá túninu, þar sem hún
sprettur upp undan gömlu, grónu
hrauni. Og mitt í gleðinni yfir
þessum sjaldgæfa skínandi júlí-
degi, veldur þó þeyrinn og sój-
skinið dálitlum kvíðvænlegum ugg
í hug mínum.
Ekki alllangt neðan og vestap
við bæinn, glampar á hvítfyssancþ
íöðurstrenginn í Hvítá, litlu neðar
en Norðlingafljót fellur i hana.
Yfir hana og Geitá, sem er stór-
um illvígari viðskiftis, þurfum við
að sækja. Og svona veður á við
þær ekki síður en okkur — eiuk-
um þegar líður á daginn.
Bóndinn segir raunar að sæmi-
lega gott verði norður yflr. „En
til baka í kveldu? „0, maður sé'r
nú til hvernig þær vaxa“.