Dvöl - 03.02.1935, Blaðsíða 12

D V Ö L
3. febrúar 1935
18
Surtshellir (opið)
Nokkru innanvið þetta niður-
fall tekur meginhellirinn við. Að-
ur en birtan er að fullu þrotin,
sér nokkru innan við opið, móta
fyrir tveim afhellum sínum hvoru
megin, og all hátt uppi í hliðarveggj-
bergsins. Að hellinum til vinstrí
verður komist eftir bergstalli, en
þegar hnígur á sótmyrkur, er inn
kemur úr opinu. Þetta er Beina-
hellir og fornt vistabúr þeirra úti-
legumanna, enda liggur þar enn
beinadyngja, svört og gjörfúin víða.
Þó má sjá þess merki, að merg-
bein hafi þar flest brotin verið.
Gegnt helli þessum, litlu innar,
;glórir í tvö op hátt frá gólfi. Er
einstígi þar upp að fara og hraun-
brún allbreið framan við opin, en
gild bergsúla á milli; sameinast
þau ínnan við hana og verður af
einn hellir. Þessi heitir Vígishellir
og hraunbríkin framan við nefnd
Vígið. Er talið að hér hafi útlag-
arnir haft svefnhús og bækistöð.
Hvergi er hér um hellinn verra á
að sækja, né auðveldar að verjast
en af bergstalli þessum. Er svo
Bagt, að hingað hafi Sturla Sig-
hvatsson fært Órækju frænda sinn
til meiðinga, eins og Sturlunga
getur. Þessi afhellir er upp undir
100 m. á lengd og er innst í hon-
um dalítil tjörn. Gólfið er sæmi-
lega slétt, en á einum stað er stór
sporöskjulagaður grjóthringur,
hlaðinn úr stórvöxnum steinum og
tvö op, sitt á hvorum enda. Innan
i þessum hring voru hvílur Hellis-
manna. Sandi hefir verið stráð í
sprungur og ójöfnur til að slétta
gólfið, og gæti þarna hafa verið
legurúm fyrir 15-20 menn. Skammt
frá er beinabrúga vöxtuleg. Það
eru kindarbein flest, sem séð verð-
ur. Halda þau enn að nokkru bæði
lit og lögun.
Hér innan við hækkar hellirinn.
Biksvart reginmyrkur grúfir um
allt þetta gímald og blaktandi
kertaljósin í höndum okkar lýsa
naumast niður fyrir fætur manns.
Þungur, úrsvalur suddi drýpur
úr lofti og veggjum og gerir verju-
litinn mann votan fyr en varir,
Víðast er leiðin eftir hellinum ó-
greið og sumsstaðar verðum við
bókstaflega að skríða á höndum