Dvöl - 24.02.1935, Blaðsíða 3

24, febr, 1935
\
D V ö L *
Bókasafnið
Ungversk saga.
Þegar ég var á nítjánda árinu,
bjó ég hjá konu einni \ Uirlugötu,
aem Brinkala hét. Ilún hafði ofan
af fyrir sér með því, að leigja
skilvísum og reglusömum mönnum
eitt herbergi af íbúðinni, Og nú
Var það ég, þessi skilvísi og réglu-
8«mi maður.
Dyrnar á herberginu mínu vissu
fram að stigagatinu, og höfðu þann
óvenjulega eiginleika, af dyrum að
Vera, að auðvelt var að ijúka þeim
upp, en aftur ámótienginn vegur
«ð láta þær tolla aftur. Stóðu þær
þvf opnar dag og nótt, svo að
hver gat farið þar inn, sem vildi.
Til allrar hamingju þurfti ég ekki
óttast þjófa. Ég hafði enga
verðmæta hluti hjá mér. Þeim hafði
óg öllum komið í örugga geymslu
hjá veðlánaranum. Það litla, sem
eftir varð, hafði smátt og smátt
ngengið til heimilisins“. Og nú voru
því jarðneskir fjármunir minir ekki
annað en bókaskápur, fullur af
hókum, og gítar.
Það orð lék á, að frú Brinkala
vaeri ekki eins og fólk er flest.
En hafi það verið satt, þá er hitt
v>8t, að ég var enginn hversdags-
óaaður. Það var föst venja mín að
koma ekki heim fyr en undir
^orgun, og sofa svo. fram til kl.
3 síðdegis. Þá fór ég út og kom
svo ekki heim aftur fyr en næsta
morgunn. Frá því kl. þijú síðd.
og þangað til kl. fjögur að morgni
stóð því herbergið alltaf autt.
Ég var samt enginn rómantísk-
ur vingull, sem allt fór fram hjá.
Ég vissi ofur vel, að frú Brinkala
var frábærlega hagsýn og nýtin
kona, og lét ekki undir höfuð
leggjast að notfæra sér á einhvern
hátt það litla, sem ég átti. Flesta
flibbana mína lét hún son sinn
ganga með, og dóttur sinni kenndi
hún að spila á gítarinn minn.
Líkjörflöskuna tæmdi hún alltaf
sámviskusamlega, og hellti vatni á
hana í staðinn, svo að ég skyldi
ekki verða neins var. I stuttu máli
sagt, var frú Brinkala mesta hag-
sýnis- og ráðdeildarkona.
Ég setti þessa smámuni ekki
fyrir mig. Nokkrir skítugir flibbar
hafa ekki mikið að segja, þegar
maður er í blóma lífsins og auk
þess staurblankur! Dagarnir komu
og fóru, rólegir og tilbreytinga-
lausir. Ég var löngu hættur að
láta mér detta í hug, að nokkur
breyting gæti orðið þar á, og allra
sizt að örlögin mundu fara að
hrekja mig úr Uglugötu.
Ég undi vel hag mínum, og
forðaðist að láta sjá á mér þykkju,
þó að frú Brinkala leyfði sér stund-