Dvöl - 24.02.1935, Blaðsíða 5

24. febr. 1935
D V
Ö L
5
í hug, en hún vildi ekki heyra á
það minnst. Eg benti henni á, að
hættulegt gæti verið fyrir okkur
að hafa stefnumót svona úti á miðri
götunni. Og eg reyndi að útmála
fyrir henni allan þann unað, sem
herbergið mitt gæti veitt tveimur
elskandi hjörtum. Eu hún var ó-
sveigjanleg. Þegar hún sá hve
hnugginn ég var, leyfði hún, eins
og til uppbótar, að ég mætti fylgja
sér alveg heim að húsinu.
Mér til mikillar undrunar stað-
næmdist hún við dyrnar á húsinu
þar sem ég bjó. Nú fór ég að verða
forvitinn. Ilvar var þetta leyndar-
dómsfulla bókasafn? Og í stað þess
að kveðja vinkonu mína við dyrn-
ar, fyigdi ég henni eftir upp stig-
ann.
„En bara að dyrunum“ bað hún.
„Gott og vel, eg skal ekki fara
nema að dyrunum“, svaraði eg.
I sömu andrá vorum við kom-
in að dyrum bókasafnsins — að
herbergisdyrunum mínum! Á hurð-
inni var stórt spjald og á því stóð
skrifað:
Bækur lánaðar út
Opið 4—6
Eg varð svo hamslaus af bræði,
að minnstu munaði að liði yfir mig.
Ég hné upp að veggnum. Vinkona
öín notaði tækifærið og skauzt
inn. Ég læddist á táþpm á eftir
henni.
Aldrei verð ég svo gamall, að
ég gleymi þeirri sjón, sem mætti
mér.
Frú Brinkala sat við skrifborðið
mitt, með heljarstór gleraugu á
neíinu og blaðaði í bók. Bókaskáp-
urinn minn stóð galopinn, og á
hverja einustu bók var kominn
gulur, númeraður miði. Það var
ekki um að villast: Bækurnar
mínar voru lánaðar hverjum, sera
hafa vildi. Ekkert var líklegra, en
að þær væru búnar að ganga frá
manni til manns í öllum nálægum
götum. Frú Brinkala hafði komið
upp útlánsbókasafni á minn kostn-
aö!
Þegar ég kom inn hljómaði há-
raddaður skrækur á móti mér;
fyrst var það vinkona mín og svo
frú Brinkala.
„Ilvernig dirfist þér að fylgja
mér eftir?u
„Afsakið“, sagði ég þurlega, „on
í núna eigin íbúð ætti mér að vera
frjálst að koma“.
„Yðar eigin íbuð?u sagði vin-
kona min undrandi, „yðar----------
— íbúð?u Hún leit spyrjandi á
frú Brinkölu, sem í sama vetfangi
kastaði sér á kné fyrir framan
mig, og stundi upp: „Vægð, vægð,
náðugi herra!“
Vinkona mín horfði undrandi á
okkur frú Brinkölu til skiptis. Hún
skyldi auðsjáapiega ékki upp né
niður í þessu.
„Frú Brinkala“, sagði ég með
ógnandi rödd, „þér vitið að ég
kippi mór ekki upp við smámuni,
eu þetta, það, það ....